Aniołowie
Labarfiel -
jeden z aniołów strzegšcych siód mego nieba (zob. Ozar Midrashim, t. 1, s.
119).
Labezerin - geniusz (duch) powodzenia. La
bezerin pełni służbę w drugiej godzinie dnia (zob. Apoloniusz z Tiany,
Nuctemeron).
Labiel - pierwotne imię anioła Rafała
(Rafae la). Jak głosi legenda, Labiel otrzymał nowe imię, gdy podporzšdkował
się rozkazom Boga zwišzanym ze stworzeniem człowieka. Anioło wie prawdy i
aniołowie pokoju zakwestionowa li plany Stwórcy, za co zostali spaleni boskim
ogniem (zob. Ginzberg, The Legends o f the Jews, t. 1, s. 52, przypis;
por. Ze skarbnicy midraszy, s.
10-11).
Labusi - jeden z pięciu aniołów wszechmo
cy; czterej pozostali to: Tubatlu, Bualu, Tulatu, Ublisi (zob. Szósta i siódma
księga Mojżeszowa).
Lad (hebr.:
wiek młodzieńczy) - jedno z wielu imion anioła Metatrona.
Lahabiel - pomocnik Rafała (Rafaela), wład
cy pierwszego dnia miesišca (trzecim dniem rzš dzi Samael, szóstym - Anael). Imienia
Laha biela (podobnie jak Faniela, Rahabiela czy Arie la) używano (i nadal się
używa) jako amuletu chronišcego przed złymi duchami (zob. Thom pson, Semitic
Magic, s. 161).
Lahariel - jeden z 70 aniołów amuletów po
rodowych.
Lahariel jest
zastępcš Michała, wład ey drugiego dnia miesišca (zob. Księga Razjela;
Budge, Amulets and Talismans; M. Gaster, Wis dom of the Chaldeans, s. 338).
Lahasz - w literaturze rabinackiej, wysoki rangš
anioł, który wraz z Zakunem namówił 184 miriady duchów, aby skradły modlitwy
Mojżesza, zanim dotrš one do Boga. Za sprze ciwienie się woli Bożej Lahasz i
Zakun otrzy mali "po 60 ognistych batów" (zob. Ginzberg, The Legends
o f the Jews, t. 3, s. 434). Bamberger (Fallen Angels, s. 138) przytacza innš
wersję tej legendy, w której Samael, karzšc Lahasza, "wišże go rozpalonymi
łańcuchami, wymierza 70 ognistych batów i wypędza sprzed oblicza Bożego".
Lahatiel ("płonšcy") - jeden z
siedmiu aniołów kary (zob. New Jewish Encyclopedia, t. 1, s. 593). W kabalistycznych pismach Josefa ben
Abrahama Gikatilli Lahatiel jest aniołem sprawujšcym władzę nad bramami mierci,
co oznacza, że przebywa w drugiej sporód siedmiu "warstw" piekła. Według
Objawienia rabiego Jozuego ben Lewiego, Lahatiel jest jednym z aniołów piekieł,
którzy wymierzajš karę narodom (zob. M. Gaster, Studies and Texts in Folklore).
Lajla (Leliel, Lajlahel) - uważa się, że
imię to wywodzi się z rabinackiej egzegezy słowa lailah (noc) w Księdze Hioba
3, 3. Według Zo haru (Exodus) Lajla to "anioł strzegšcy duszy w momencie
narodzin". W legendach żydow skich Lajla jest demonicznym aniołem nocy,
"księciem poczęcia", porównywanym z Lilit, żeńskim demonem poczęcia
(zob. Cohen, Tal mud, s. 77, 114). Jednakże w Genesis Raba 417 i Talmudzie
Sanhedrin 96a czytamy, że podczas bitwy wojsk Abrahama z bezbożnymi królami
Lajla walczył po stronie patriarchy, co wskazy wałoby, że był to raczej anioł
dobry, niż zły (zob. Graves, Patai, Mity hebrajskie, s. 153).
Lama - w Heptameronie de Abano Lama (lub
La Ma) jest aniołem powietrza, władcš wtorku i mieszkańcem pištego nieba. Przywołuje
się go z zachodu.
Lamach - anioł sprawujšcy władzę nad
planetš Mars (zob. Heywood, The Hierarchy o f the Blessed Angels, s.
215).
Lamassu - w mitologii asyryjskiej, demon
opiekuńczy, przywoływany w zakończeniu zaklęć przeciwko złym duchom (zob. Thompson,
Semitic Magic, s. 45). Według Trachtenberga (Je wish Magic and Superstition,
s.156), Lamassu jest duchem babilońskim. [Lamassu zazwyczaj przedstawiano jako skrzydlatego byka z ludzkš głowš;
zob. też Babilońskie zaklęcia magiczne, s. 107 - przyp. tłum.]
Lamechalal (Lamechiel) - w hebrajskiej
Księ dze Henocha, władca planetarny. Jak podaje Conybeare (The Testament o f
Solomon), Lamechalal Lamentujšcy anioł (fragment greckiej piety) (za: Jame son,
Legends of the Madonna) jest jedynym aniołem zdolnym pokonać żeńskie go demona
o imieniu Fałsz.
Lamediel - anioł czwartej godziny nocy,
służšcy pod Jefiszš (zob. Waite, The Lemegeton). Lamedk - podobnie jak Lamek (z
którym jednak nie należy go utożsamiać), anioł przywoływany w zaklęciu miecza.
Lamek (Lamidek) - więty anioł przywoływany
podczas obrzędów czarnej magii, zwła szcza w zaklęciu miecza (zob. Grimorium
Verum; Shah, The Secret Lore o f Magic).
Lamy - w mitologii chaldejskiej, jedna z
czterech głównych klas duchów opiekuńczych, zwykle przedstawianych w postaci
lwa z ludzkš głowš; -> cherubiny; Nirgali (zob. Lenor mant, Chaldean Magic,
s. 121).
Larzod - jeden z "wspaniałych,
życzliwych aniołów" przywoływanych w zaklęciach Salomonowych,
udzielajšcych inwokantowi tajemnej wiedzy Stwórcy (zob. Gollancz, Clavicula
Salomonis).
Laudaj - anioł przywoływany w
błogosławieństwie soli (zob. Grimorium Verum).
Lau(w)iasz - w kabale, anioł chóru tronów
i chóru cherubinów. cilej mówišc, jest to anioł, który niegdy należał do
tych chórów. Lauwiasz sprawuje pieczę nad mędrcami i wybitnymi osobistociami.
Reprodukcję jego pieczęci zob. w: Ambelain, La Kabbale Pratique, s. 260, 267.
Lawid - w islamskiej tradycji
apokaliptycznej, "wódz aniołów". Sufi Abu Jazyd, w czasie swojej
podróży do siódmego nieba, w drugim niebie spotkał Lawida, który zaproponował
mu "królestwo żadnym językiem niewypowiedziane". Abu Jazyd odrzucił
tę ofertę (a właciwie łapówkę), wiedzšc, że to tylko sprawdzian jego oddania
Bogu (zob. Nicholson, An Early Arabic Version...).
Lazaj - "więty anioł Boży" przywoływany
podczas egzorcyzmów ognia (zob. Grimorium Verum; Mathers, The Greater Key of
Solomon).
Lebes - jeden z pięciu wodzów aniołów
pierw szej wysokoci (zob. Almadel Salomona). Wezwany, Lebes zjawia się,
trzymajšc w ręku choršgiew z czerwonym krzyżem. Pozostali czterej wodzowie tej
klasy aniołów to: Alimiel, Barachiel, Gabriel i Helison.
Ledrion - anioł przywoływany podczas
egzorcyzmowania złych duchów, za pomocš okadzania (zob. Grimorium Verum).
Lefa - anioł pieczęci. W Szóstej i siódmej
księ dze Mojżeszowej jeden z aniołów przywoływa nych podczas obrzędów
magicznych.
Lehachel - jeden z 72 aniołów zodiaku
(zob. Runes, The Wisdom of Kabbalah).
Lehahel - w kabale, jeden z omiu serafinów (zob. Ambelain,
La Kabbale Pratique, s. 88).
Lehahiasz - niegdy anioł chóru panowań. Lehahiasz
opiekuje się koronowanymi głowami i sprawia, że poddani sš posłuszni swojemu
władcy. Jest lub był (zależnie od tego, czy jest to anioł dobry czy upadły)
jednym z 72 niebiańskich hierarchów noszšcych mistyczne imię Boga
Szemhameforasz (reprodukcję pieczęci Lehahiasza zob. w: Ambelain, La Kabbale
Prati que, s. 273).
Lehawa - w literaturze Hejchalot (Maase
Merkawa), anioł strzegšcy siódmej sali (pałacu) nieba.
Lekabel - anioł sprawujšcy pieczę nad
uprawš ziemi i urodzajem, jeden z 72 aniołów noszšcych mistyczne imię Boga
Szemhameforasz (reprodukcję pieczęci Lekabela zob. w: Ambelain, La Kabbale
Pratique, s. 273; zob. też Barrett, The Magus).
Lekahel - anioł należšcy do chóru panowań
(zob. Ambelain, La Kabbale Pratique, s. 88).
Lelahel - anioł zodiaku sprawujšcy władzę nad miłociš,
sztukš, naukš i powodzeniem. W kabale jego aniołem pokrewnym jest Asentaker
(reprodukcję pieczęci Lelahela zob. w: Am belain, La Kabbale Pratique, s. 273).
Lelahiasz - jeden z 72 aniołów noszšcych
mistyczne imię Boga Szemhaineforas.
Leliel - jeden z anielskich władców nocy
(> Lajla).
Lemanael - w kabale, duch Księżyca. Jego
aniołem pokrewnym jest > Elimiel (zob. Le normant, Chaldean Magic, s. 26).
Leujasz (Lewiasz) - jeden z 72 aniołów no
szšcych mistyczne imię Boga Szemhameforasz.
Lewanael (Jaraehel) - duch Księżyca (zob. Cornelius
Agrippa, Three Books of Occult Philo sophy, t. 3.). Lewiatan (hebr.: ten, który zwija się w fałdy) - w
przypowieciach Henocha Lewiatan jest żeńskim, pierwotnym potworem morskim i
złym smokiem. W literaturze rabinackiej jest ona (lub on) utożsamiana z
Rahabem, aniołem przed wiecznych głębin, i jest odpowiednikiem lšdowego potwora
> Behemota. Jak głosi legenda, zarówno Lewiatan, jak i Behemot zostali
stworzeni pištego dnia Stworzenia (zob. grecka Apokalipsa Barucha; Cohen,
Talmud, s. 62). Według w. Justyna Lewiatan to "zły anioł"
(zob. Ginzberg, The Legends of the Jews, t. 5, s. 46; Apokalipsa Abrahama 10). Zdaniem George'a Burtona ("Journal of
Biblical Literature", grudzień 1912, s. 161), Lewiatan to "hebrajskie
imię babilońskiej bogini Tiamat". W tradycji biblijnej Lewiatan jest
olbrzymim wielorybem (> Hi 41, 1). W Psalmie 74, 14 jest hipopotamem lub
krokodylem. [W Biblii Tysišclecia, a także angielskim przekładzie The New
Jerusalem Bible, to włanie w Księdze Hioba (40, 15.25) Lewiatan jest
porównywany do hipopotama i krokodyla; w innym miejscu tej księgi (26, 13)
nazwany jest "wężem zbiegiem"; natomiast w Psalmie 74, 14 brak
powyższych okreleń - przyp. tłum.] W Księdze Izajasza (27, 1) Lewiatan jest
nazywany "wężem krętym", które to okrelenie kojarzy się z
"Wężem starodawnym" występujšcym w Apokalipsie w. Jana 12, 9. [Żydowskie
legendy o Lewiatanie zestawiajš Graves i Patai w Mitach hebrajskich, s. 45-54. "W
tradycji kabalistycznej Lewiatan symbolizuje Samaela, księcia zła, którego
czeka w przyszłoci unicestwie nie" (zob. Unterman, Encyklopedia tradycji
i legend żydowskich, s. 157); w okultyzmie Lewiatan jest demonem, który
"zachęca do niewiernoci" (zob. Rachleff, Okultyzm w sztuce, s. 233)
przyp. tłum.] W mitologii mandajskiej, u kresu czasów wszystkie dusze nieczyste
zostanš połknięte przez Lewiatana.
Libanel - w Mesjadzie Klopstocka,
anielski przewodnik Filipa.
Librabis - duch ukrytego złota i jeden z
du chów godziny siódmej (zob. Apoloniusz z Tiany, Nuctemeron).
Lifton - w literaturze Hejchalot (Maase
Merkawa), anioł strzegšcy siódmej sali (pałacu) nieba.
Lilit - w tradycji żydowskiej Lilit jest
żeńskim demonem, krzywdzšcym noworodki, oblubienicš złego anioła Samaela
(Szatana). Jak głosi legenda, była pierwszš żonš Adama. We dług rabiego
Eliezera (Księga Adama i Ewy) Lilit codziennie rodziła Adamowi setkę dzieci. Zohar
(Leviticus 19a) opisuje Lilit jako "ognicie namiętnš istotę żeńskš, która
współżyła z pierwszym człowiekiem", ale kiedy Bóg stworzył Ewę,
"uniosła się w powietrze i odleciała nad Morze Czerwone", skšd wcišż
"próbuje usidlić ludzkoć". Lilit bywa utożsamiana (niesłusznie) z
sowš, o której mowa w Księdze Izajasza 34, 14. [W Biblii Tysišclecia oraz w
angielskim prze kładzie The New Jerusalem Bible, mowa nie o sowie, lecz wprost
o Lilit, kojarzonej ze strzygš z żydowskiego folkloru. Pod postaciš sowy Lilit
pojawia się w licznych legendach żydowskich (zob. Unterman, Encyklopedia
tradycji i legend żydowskich, s. 158-159 - przyp. tłum.] W kabale Lilit jest
demonem pištku i przedstawiana jest jako naga kobieta, której ciało przechodzi
w wężowe sploty. Po raz pierwszy Lilit pojawiła się w literaturze rabinackiej
wczesnego rednio wiecza (w pochodzšcym z X w. Alfabecie Ben Sira), jednak jej
imię pochodzi od Iili (Iilitu), żeń skiego demona w mitologii
babilońsko-asyryjskiej. Rabini uważali Lilit za głównš kusicielkę, demonicznš
żonę Adama i matkę Kaina (zob. Thompson, Semitic Magic; Christian, The
History and Pršctice o f Magic; Graves, Patai, Mity hebrajskie, s. 67-72). W tradycji talmudycznej oraz w kabale
(Zohar) większoć demonów jest miertelna, natomiast Lilit i dwa inne żeńskie
duchy zła "będš żyły i szkodziły człowiekowi aż do czasów mesjańskich,
kiedy to Bóg ostatecznie wypleni zło i nieczystoć z powierzchni ziemi". Jak
twierdzi Scholem (Mada'e ha Jahadut II, 164), Lilit i Samael "wyemanowali
spod Tronu Bożej Chwały, który zachwiał się nieco wskutek ich [wspólnych]
wysiłków"; wiadomo, rzecz jasna, że Samael (Szatan) przebywał niegdy w
niebie, wczeniej jednak żadne ródła nie wspominały, że towarzyszyła mu tam
Lilit. Lilit używa wielu imion, z których siedemnacie wyjawiła (pod przymusem)
prorokowi Eliaszowi. Pełnš listę imion Lilit podano w Apendyksie.
Litargoel - wysoki rangš anioł, którego
imię pojawia się w koptyjskiej Inwestyturze archanioła Gabriela, oraz w
apokryficznych Dziejach Piotra (zob. Doresse, The Secret Books o f Egyptian
Gnostics, s. 235-236).
Liwet - w mandaizmie, anioł miłoci i
wynalazków; także jeden z siedmiu duchów planetarnych (zob. Drower, The
Mandaeans of Iraq and Iran).
Lobkin - jeden z aniołów pištego nieba,
które we wtorek pełniš służbę na zachodzie. Lobkin jest poddanym Wschodniego
Wiatru (zob. Barrett, The Magus, t. 2).
Lobkir - jeden z licznych aniołów
strzegšcych bram Zachodniego Wiatru (zob. Ozar Midrashim, t. 2, s. 316).
Loel - jeden z licznych aniołów
strzegšcych bram Południowego Wiatru (zob. Ozar Midrashim, t. 2, s. 316).
Logoi - okrelenie aniołów w De somniis
Filona Aleksandryjskiego. Także liczba mnoga od słowa "logos" (zob.
Muller, History of jewish Mysticism).
Logos (gr.: słowo) - według Filona,
Logos to "anioł, który ukazał się Hagar, obłok nad Morzem Czerwonym, jeden
z trzech aniołów, którzy ukazali się Abrahamowi (w Mamre), oraz boska istota,
która w Penuel zmieniła imię Jakuba na Izrael". W mistyce żydowskiej,
personifikacjš Słowa jest Metatron. Z Logosem utożsamiani bywajš także Michał,
Mesjasz i Duch więty (zob. Muller, History of jewish Mysticism). Według Filona
Logos jest "obrazem Boga, jego aniołem", a także "najstarszym
aniołem, który zdaje się wodzem aniołów o niezliczonych imionach; zwany jest
bowiem Panowanie oraz Imię Boga" (zob. Mead, Thrice-Greatest Hermes, t. 1,
s. 161-162).
Lokwel - anioł służšcy w pierwszym
niebie (zob. Szósta i siódma księga Mojżeszowa).
Los (Lucyfer?) - anioł boskiej opatrznoci,
"pracownik wieków" . Po swoim upadku, przez szeć tysięcy lat
próbował nadać kształt wiatu: "Jestem owym mrocznym Prorokiem, co przed
szecioma tysišcami lat / został wyrzucony z łona Wiecznoci". [W
mitologii Blake'a, Los to czwarty z Niemiertelnych, małżonek Enitharmon,
ojciec Orka, duchowy nauczyciel Albiona oraz reprezentant i sojusznik
Chrystusa. Los symbolizuje wyobranię, wizję, poezję. Jest też jednym z twórców
wszechwiata, budowniczym czasu i artystš, który powołał do życia Golgonoozę,
miasto sztuk (zob. Kozubska, Tomkowski, Mistyczny wiat Williama Blake'a, s.
135; por. Blake, Vala, or The Four Zoas; Jerusalem) - przyp. tłum.]
Lucyfer ("nosiciel wiatła",
"dawca wiatła") - niesłusznie utożsamiany z upadłym aniołem
(Szatanem) na skutek błędnego odczytania fragmentu Księgi Izajasza 14,12,
"Jakoże spadł z nieba Lucyferze, który rano wschodził" [przekład
Jakuba Wujka; w Biblii Tysišclecia imię to zostało zastšpione okreleniem
"Syn Jutrzenki" - przyp. tłum.] Apostrofa ta w rzeczywistoci skierowana
jest do Nabuchodonozora, króla Babilonu (--> Szatan). Należy też podkrelić,
że w żadnej z ksišg Starego Testamentu nie ma mowy o złych, czy też upadłych
aniołach, chociaż, jak w Księdze Hioba 4, 18, Bóg "sługom swoim nie ufa /
i w aniołach braki dostrzega". Szatanowi imię "Lucyfer" nadali
dopiero Ojcowie Kocioła (w. Hieronim). [Lucyfera i Szatana utożsamia także
słowiańska Księga Henocha (zob. Graves, Patai, Mity hebrajskie, s. 57-60). W
okultyzmie Lucyfer jest upadłym cherubinem, cesarzem piekła, zdaniem niektórych
demonologów stojšcym wyżej niż sam Szatan i ukazujšcym się "pod postaciš
najpiękniejszego dziecka" (zob. De Plancy, Słownik wiedzy tajemnej, s.
112-113; Praktyka tajemnej wiedzy magicznej, s. 34) - przyp. tłum.] Milton w
Raju utraconym okrelił Lucyfera jako demona grzesznej pychy. Lucyfer jest
także tytułowym bohaterem epickiego poematu "holenderskiego
Szekspira", Vondela (który utożsamia go z Szatanem), oraz głównym
bohaterem misterium Imrego Madacha. Blake przedstawił Lucyfera w cyklu ilustracji
do Boskiej komedii. George Meredith, w sonecie Lucifer in Starlight, okrela
diabła jako "Księcia Lucyfera". W rzeczywistoci Lucyfer oznacza
gwiazdę lub planetę Wenus. Według Spensera, autora An Hymne of Heavenly
Beautie, Lucyfer to "najjaniejszy anioł, Dziecko Swiatłoci". [W
Tragicznej historii doktora Fausta Marlowe'a i w Piekle Dantego Lucyfer jest
władcš piekła. Lucyfer jest także bohaterem dramatu Byrona Kain - przyp. tłum.]
Luel - w XV-wiecznej tradycji
żydowskiej, anioł przywoływany za pomocš magicznej różdżki (zob. Trachtenberg,
Jewish Magic and Su perstition, s. 225).
Luma'il - w mitologii arabskiej, anioł
stróż przywoływany podczas egzorcyzmów (zob. Hughes, (hasło]
"Angels" w: A Dictionary of Islam).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz