Aniołowie

Aniołowie

Labarfiel - jeden z aniołów strzegšcych siód mego nieba (zob. Ozar Midrashim, t. 1, s. 119).

      Labezerin - geniusz (duch) powodzenia. La bezerin pełni służbę w drugiej godzinie dnia (zob. Apoloniusz z Tiany, Nuctemeron).

      Labiel - pierwotne imię anioła Rafała (Rafae la). Jak głosi legenda, Labiel otrzymał nowe imię, gdy podporzšdkował się rozkazom Boga zwišzanym ze stworzeniem człowieka. Anioło wie prawdy i aniołowie pokoju zakwestionowa li plany Stwórcy, za co zostali spaleni boskim ogniem (zob. Ginzberg, The Legends o f the Jews, t. 1, s. 52, przypis; por. Ze skarbnicy midraszy, s. 10-11).

      Labusi - jeden z pięciu aniołów wszechmo cy; czterej pozostali to: Tubatlu, Bualu, Tulatu, Ublisi (zob. Szósta i siódma księga Mojżeszowa). 

Lad (hebr.: wiek młodzieńczy) - jedno z wielu imion anioła Metatrona.

      Lahabiel - pomocnik Rafała (Rafaela), wład cy pierwszego dnia miesišca (trzecim dniem rzš dzi Samael, szóstym - Anael). Imienia Laha biela (podobnie jak Faniela, Rahabiela czy Arie la) używano (i nadal się używa) jako amuletu chronišcego przed złymi duchami (zob. Thom pson, Semitic Magic, s. 161).

      Lahariel - jeden z 70 aniołów amuletów po rodowych.

Lahariel jest zastępcš Michała, wład ey drugiego dnia miesišca (zob. Księga Razjela; Budge, Amulets and Talismans; M. Gaster, Wis dom of the Chaldeans, s. 338).

      Lahasz - w literaturze rabinackiej, wysoki rangš anioł, który wraz z Zakunem namówił 184 miriady duchów, aby skradły modlitwy Mojżesza, zanim dotrš one do Boga. Za sprze ciwienie się woli Bożej Lahasz i Zakun otrzy mali "po 60 ognistych batów" (zob. Ginzberg, The Legends o f the Jews, t. 3, s. 434). Bamberger (Fallen Angels, s. 138) przytacza innš wersję tej legendy, w której Samael, karzšc Lahasza, "wišże go rozpalonymi łańcuchami, wymierza 70 ognistych batów i wypędza sprzed oblicza Bożego".

      Lahatiel ("płonšcy") - jeden z siedmiu aniołów kary (zob. New Jewish Encyclopedia, t. 1, s. 593). W kabalistycznych pismach Josefa ben Abrahama Gikatilli Lahatiel jest aniołem sprawujšcym władzę nad bramami œmierci, co oznacza, że przebywa w drugiej spoœród siedmiu "warstw" piekła. Według Objawienia rabiego Jozuego ben Lewiego, Lahatiel jest jednym z aniołów piekieł, którzy wymierzajš karę narodom (zob. M. Gaster, Studies and Texts in Folklore).

      Lajla (Leliel, Lajlahel) - uważa się, że imię to wywodzi się z rabinackiej egzegezy słowa lailah (noc) w Księdze Hioba 3, 3. Według Zo haru (Exodus) Lajla to "anioł strzegšcy duszy w momencie narodzin". W legendach żydow skich Lajla jest demonicznym aniołem nocy, "księciem poczęcia", porównywanym z Lilit, żeńskim demonem poczęcia (zob. Cohen, Tal mud, s. 77, 114). Jednakże w Genesis Raba 417 i Talmudzie Sanhedrin 96a czytamy, że podczas bitwy wojsk Abrahama z bezbożnymi królami Lajla walczył po stronie patriarchy, co wskazy wałoby, że był to raczej anioł dobry, niż zły (zob. Graves, Patai, Mity hebrajskie, s. 153).

      Lama - w Heptameronie de Abano Lama (lub La Ma) jest aniołem powietrza, władcš wtorku i mieszkańcem pištego nieba. Przywołuje się go z zachodu.

      Lamach - anioł sprawujšcy władzę nad planetš Mars (zob. Heywood, The Hierarchy o f the Blessed Angels, s. 215).

      Lamassu - w mitologii asyryjskiej, demon opiekuńczy, przywoływany w zakończeniu zaklęć przeciwko złym duchom (zob. Thompson, Semitic Magic, s. 45). Według Trachtenberga (Je wish Magic and Superstition, s.156), Lamassu jest duchem babilońskim. [Lamassu zazwyczaj przedstawiano jako skrzydlatego byka z ludzkš głowš; zob. też Babilońskie zaklęcia magiczne, s. 107 - przyp. tłum.]

      Lamechalal (Lamechiel) - w hebrajskiej Księ dze Henocha, władca planetarny. Jak podaje Conybeare (The Testament o f Solomon), Lamechalal Lamentujšcy anioł (fragment greckiej piety) (za: Jame son, Legends of the Madonna) jest jedynym aniołem zdolnym pokonać żeńskie go demona o imieniu Fałsz.

      Lamediel - anioł czwartej godziny nocy, służšcy pod Jefiszš (zob. Waite, The Lemegeton). Lamedk - podobnie jak Lamek (z którym jednak nie należy go utożsamiać), anioł przywoływany w zaklęciu miecza.

      Lamek (Lamidek) - œwięty anioł przywoływany podczas obrzędów czarnej magii, zwła szcza w zaklęciu miecza (zob. Grimorium Verum; Shah, The Secret Lore o f Magic).

      Lamy - w mitologii chaldejskiej, jedna z czterech głównych klas duchów opiekuńczych, zwykle przedstawianych w postaci lwa z ludzkš głowš; -> cherubiny; Nirgali (zob. Lenor mant, Chaldean Magic, s. 121).

      Larzod - jeden z "wspaniałych, życzliwych aniołów" przywoływanych w zaklęciach Salomonowych, udzielajšcych inwokantowi tajemnej wiedzy Stwórcy (zob. Gollancz, Clavicula Salomonis).

      Laudaj - anioł przywoływany w błogosławieństwie soli (zob. Grimorium Verum).

      Lau(w)iasz - w kabale, anioł chóru tronów i chóru cherubinów. Œciœlej mówišc, jest to anioł, który niegdyœ należał do tych chórów. Lauwiasz sprawuje pieczę nad mędrcami i wybitnymi osobistoœciami. Reprodukcję jego pieczęci zob. w: Ambelain, La Kabbale Pratique, s. 260, 267.

      Lawid - w islamskiej tradycji apokaliptycznej, "wódz aniołów". Sufi Abu Jazyd, w czasie swojej podróży do siódmego nieba, w drugim niebie spotkał Lawida, który zaproponował mu "królestwo żadnym językiem niewypowiedziane". Abu Jazyd odrzucił tę ofertę (a właœciwie łapówkę), wiedzšc, że to tylko sprawdzian jego oddania Bogu (zob. Nicholson, An Early Arabic Version...).

      Lazaj - "œwięty anioł Boży" przywoływany podczas egzorcyzmów ognia (zob. Grimorium Verum; Mathers, The Greater Key of Solomon).

      Lebes - jeden z pięciu wodzów aniołów pierw szej wysokoœci (zob. Almadel Salomona). Wezwany, Lebes zjawia się, trzymajšc w ręku choršgiew z czerwonym krzyżem. Pozostali czterej wodzowie tej klasy aniołów to: Alimiel, Barachiel, Gabriel i Helison.

      Ledrion - anioł przywoływany podczas egzorcyzmowania złych duchów, za pomocš okadzania (zob. Grimorium Verum).

      Lefa - anioł pieczęci. W Szóstej i siódmej księ dze Mojżeszowej jeden z aniołów przywoływa nych podczas obrzędów magicznych.

      Lehachel - jeden z 72 aniołów zodiaku (zob. Runes, The Wisdom of Kabbalah).

      Lehahel - w kabale, jeden z oœmiu serafinów (zob. Ambelain, La Kabbale Pratique, s. 88).

      Lehahiasz - niegdyœ anioł chóru panowań. Lehahiasz opiekuje się koronowanymi głowami i sprawia, że poddani sš posłuszni swojemu władcy. Jest lub był (zależnie od tego, czy jest to anioł dobry czy upadły) jednym z 72 niebiańskich hierarchów noszšcych mistyczne imię Boga Szemhameforasz (reprodukcję pieczęci Lehahiasza zob. w: Ambelain, La Kabbale Prati que, s. 273).

      Lehawa - w literaturze Hejchalot (Maase Merkawa), anioł strzegšcy siódmej sali (pałacu) nieba.

      Lekabel - anioł sprawujšcy pieczę nad uprawš ziemi i urodzajem, jeden z 72 aniołów noszšcych mistyczne imię Boga Szemhameforasz (reprodukcję pieczęci Lekabela zob. w: Ambelain, La Kabbale Pratique, s. 273; zob. też Barrett, The Magus).

      Lekahel - anioł należšcy do chóru panowań (zob. Ambelain, La Kabbale Pratique, s. 88).

      Lelahel - anioł zodiaku sprawujšcy władzę nad miłoœciš, sztukš, naukš i powodzeniem. W kabale jego aniołem pokrewnym jest Asentaker (reprodukcję pieczęci Lelahela zob. w: Am belain, La Kabbale Pratique, s. 273).

      Lelahiasz - jeden z 72 aniołów noszšcych mistyczne imię Boga Szemhaineforas.

      Leliel - jeden z anielskich władców nocy (> Lajla).

      Lemanael - w kabale, duch Księżyca. Jego aniołem pokrewnym jest > Elimiel (zob. Le normant, Chaldean Magic, s. 26).

      Leujasz (Lewiasz) - jeden z 72 aniołów no szšcych mistyczne imię Boga Szemhameforasz.

      Lewanael (Jaraehel) - duch Księżyca (zob. Cornelius Agrippa, Three Books of Occult Philo sophy, t. 3.). Lewiatan (hebr.: ten, który zwija się w fałdy) - w przypowieœciach Henocha Lewiatan jest żeńskim, pierwotnym potworem morskim i złym smokiem. W literaturze rabinackiej jest ona (lub on) utożsamiana z Rahabem, aniołem przed wiecznych głębin, i jest odpowiednikiem lšdowego potwora > Behemota. Jak głosi legenda, zarówno Lewiatan, jak i Behemot zostali stworzeni pištego dnia Stworzenia (zob. grecka Apokalipsa Barucha; Cohen, Talmud, s. 62). Według œw. Justyna Lewiatan to "zły anioł" (zob. Ginzberg, The Legends of the Jews, t. 5, s. 46; Apokalipsa Abrahama 10). Zdaniem George'a Burtona ("Journal of Biblical Literature", grudzień 1912, s. 161), Lewiatan to "hebrajskie imię babilońskiej bogini Tiamat". W tradycji biblijnej Lewiatan jest olbrzymim wielorybem (> Hi 41, 1). W Psalmie 74, 14 jest hipopotamem lub krokodylem. [W Biblii Tysišclecia, a także angielskim przekładzie The New Jerusalem Bible, to właœnie w Księdze Hioba (40, 15.25) Lewiatan jest porównywany do hipopotama i krokodyla; w innym miejscu tej księgi (26, 13) nazwany jest "wężem zbiegiem"; natomiast w Psalmie 74, 14 brak powyższych okreœleń - przyp. tłum.] W Księdze Izajasza (27, 1) Lewiatan jest nazywany "wężem krętym", które to okreœlenie kojarzy się z "Wężem starodawnym" występujšcym w Apokalipsie œw. Jana 12, 9. [Żydowskie legendy o Lewiatanie zestawiajš Graves i Patai w Mitach hebrajskich, s. 45-54. "W tradycji kabalistycznej Lewiatan symbolizuje Samaela, księcia zła, którego czeka w przyszłoœci unicestwie nie" (zob. Unterman, Encyklopedia tradycji i legend żydowskich, s. 157); w okultyzmie Lewiatan jest demonem, który "zachęca do niewiernoœci" (zob. Rachleff, Okultyzm w sztuce, s. 233) przyp. tłum.] W mitologii mandajskiej, u kresu czasów wszystkie dusze nieczyste zostanš połknięte przez Lewiatana.

       Libanel - w Mesjadzie Klopstocka, anielski przewodnik Filipa.

       Librabis - duch ukrytego złota i jeden z du chów godziny siódmej (zob. Apoloniusz z Tiany, Nuctemeron).

       Lifton - w literaturze Hejchalot (Maase Merkawa), anioł strzegšcy siódmej sali (pałacu) nieba.

       Lilit - w tradycji żydowskiej Lilit jest żeńskim demonem, krzywdzšcym noworodki, oblubienicš złego anioła Samaela (Szatana). Jak głosi legenda, była pierwszš żonš Adama. We dług rabiego Eliezera (Księga Adama i Ewy) Lilit codziennie rodziła Adamowi setkę dzieci. Zohar (Leviticus 19a) opisuje Lilit jako "ogniœcie namiętnš istotę żeńskš, która współżyła z pierwszym człowiekiem", ale kiedy Bóg stworzył Ewę, "uniosła się w powietrze i odleciała nad Morze Czerwone", skšd wcišż "próbuje usidlić ludzkoœć". Lilit bywa utożsamiana (niesłusznie) z sowš, o której mowa w Księdze Izajasza 34, 14. [W Biblii Tysišclecia oraz w angielskim prze kładzie The New Jerusalem Bible, mowa nie o sowie, lecz wprost o Lilit, kojarzonej ze strzygš z żydowskiego folkloru. Pod postaciš sowy Lilit pojawia się w licznych legendach żydowskich (zob. Unterman, Encyklopedia tradycji i legend żydowskich, s. 158-159 - przyp. tłum.] W kabale Lilit jest demonem pištku i przedstawiana jest jako naga kobieta, której ciało przechodzi w wężowe sploty. Po raz pierwszy Lilit pojawiła się w literaturze rabinackiej wczesnego œrednio wiecza (w pochodzšcym z X w. Alfabecie Ben Sira), jednak jej imię pochodzi od Iili (Iilitu), żeń skiego demona w mitologii babilońsko-asyryjskiej. Rabini uważali Lilit za głównš kusicielkę, demonicznš żonę Adama i matkę Kaina (zob. Thompson, Semitic Magic; Christian, The History and Pršctice o f Magic; Graves, Patai, Mity hebrajskie, s. 67-72). W tradycji talmudycznej oraz w kabale (Zohar) większoœć demonów jest œmiertelna, natomiast Lilit i dwa inne żeńskie duchy zła "będš żyły i szkodziły człowiekowi aż do czasów mesjańskich, kiedy to Bóg ostatecznie wypleni zło i nieczystoœć z powierzchni ziemi". Jak twierdzi Scholem (Mada'e ha Jahadut II, 164), Lilit i Samael "wyemanowali spod Tronu Bożej Chwały, który zachwiał się nieco wskutek ich [wspólnych] wysiłków"; wiadomo, rzecz jasna, że Samael (Szatan) przebywał niegdyœ w niebie, wczeœniej jednak żadne Ÿródła nie wspominały, że towarzyszyła mu tam Lilit. Lilit używa wielu imion, z których siedemnaœcie wyjawiła (pod przymusem) prorokowi Eliaszowi. Pełnš listę imion Lilit podano w Apendyksie.

       Litargoel - wysoki rangš anioł, którego imię pojawia się w koptyjskiej Inwestyturze archanioła Gabriela, oraz w apokryficznych Dziejach Piotra (zob. Doresse, The Secret Books o f Egyptian Gnostics, s. 235-236).

       Liwet - w mandaizmie, anioł miłoœci i wynalazków; także jeden z siedmiu duchów planetarnych (zob. Drower, The Mandaeans of Iraq and Iran).

       Lobkin - jeden z aniołów pištego nieba, które we wtorek pełniš służbę na zachodzie. Lobkin jest poddanym Wschodniego Wiatru (zob. Barrett, The Magus, t. 2).

       Lobkir - jeden z licznych aniołów strzegšcych bram Zachodniego Wiatru (zob. Ozar Midrashim, t. 2, s. 316).

       Loel - jeden z licznych aniołów strzegšcych bram Południowego Wiatru (zob. Ozar Midrashim, t. 2, s. 316).

       Logoi - okreœlenie aniołów w De somniis Filona Aleksandryjskiego. Także liczba mnoga od słowa "logos" (zob. Muller, History of jewish Mysticism).

       Logos (gr.: słowo) - według Filona, Logos to "anioł, który ukazał się Hagar, obłok nad Morzem Czerwonym, jeden z trzech aniołów, którzy ukazali się Abrahamowi (w Mamre), oraz boska istota, która w Penuel zmieniła imię Jakuba na Izrael". W mistyce żydowskiej, personifikacjš Słowa jest Metatron. Z Logosem utożsamiani bywajš także Michał, Mesjasz i Duch Œwięty (zob. Muller, History of jewish Mysticism). Według Filona Logos jest "obrazem Boga, jego aniołem", a także "najstarszym aniołem, który zdaje się wodzem aniołów o niezliczonych imionach; zwany jest bowiem Panowanie oraz Imię Boga" (zob. Mead, Thrice-Greatest Hermes, t. 1, s. 161-162).

       Lokwel - anioł służšcy w pierwszym niebie (zob. Szósta i siódma księga Mojżeszowa).

       Los (Lucyfer?) - anioł boskiej opatrznoœci, "pracownik wieków" . Po swoim upadku, przez szeœć tysięcy lat próbował nadać kształt œwiatu: "Jestem owym mrocznym Prorokiem, co przed szeœcioma tysišcami lat / został wyrzucony z łona Wiecznoœci". [W mitologii Blake'a, Los to czwarty z Nieœmiertelnych, małżonek Enitharmon, ojciec Orka, duchowy nauczyciel Albiona oraz reprezentant i sojusznik Chrystusa. Los symbolizuje wyobraŸnię, wizję, poezję. Jest też jednym z twórców wszechœwiata, budowniczym czasu i artystš, który powołał do życia Golgonoozę, miasto sztuk (zob. Kozubska, Tomkowski, Mistyczny œwiat Williama Blake'a, s. 135; por. Blake, Vala, or The Four Zoas; Jerusalem) - przyp. tłum.]

       Lucyfer ("nosiciel œwiatła", "dawca œwiatła") - niesłusznie utożsamiany z upadłym aniołem (Szatanem) na skutek błędnego odczytania fragmentu Księgi Izajasza 14,12, "Jakożeœ spadł z nieba Lucyferze, któryœ rano wschodził" [przekład Jakuba Wujka; w Biblii Tysišclecia imię to zostało zastšpione okreœleniem "Syn Jutrzenki" - przyp. tłum.] Apostrofa ta w rzeczywistoœci skierowana jest do Nabuchodonozora, króla Babilonu (--> Szatan). Należy też podkreœlić, że w żadnej z ksišg Starego Testamentu nie ma mowy o złych, czy też upadłych aniołach, chociaż, jak w Księdze Hioba 4, 18, Bóg "sługom swoim nie ufa / i w aniołach braki dostrzega". Szatanowi imię "Lucyfer" nadali dopiero Ojcowie Koœcioła (œw. Hieronim). [Lucyfera i Szatana utożsamia także słowiańska Księga Henocha (zob. Graves, Patai, Mity hebrajskie, s. 57-60). W okultyzmie Lucyfer jest upadłym cherubinem, cesarzem piekła, zdaniem niektórych demonologów stojšcym wyżej niż sam Szatan i ukazujšcym się "pod postaciš najpiękniejszego dziecka" (zob. De Plancy, Słownik wiedzy tajemnej, s. 112-113; Praktyka tajemnej wiedzy magicznej, s. 34) - przyp. tłum.] Milton w Raju utraconym okreœlił Lucyfera jako demona grzesznej pychy. Lucyfer jest także tytułowym bohaterem epickiego poematu "holenderskiego Szekspira", Vondela (który utożsamia go z Szatanem), oraz głównym bohaterem misterium Imrego Madacha. Blake przedstawił Lucyfera w cyklu ilustracji do Boskiej komedii. George Meredith, w sonecie Lucifer in Starlight, okreœla diabła jako "Księcia Lucyfera". W rzeczywistoœci Lucyfer oznacza gwiazdę lub planetę Wenus. Według Spensera, autora An Hymne of Heavenly Beautie, Lucyfer to "najjaœniejszy anioł, Dziecko Swiatłoœci". [W Tragicznej historii doktora Fausta Marlowe'a i w Piekle Dantego Lucyfer jest władcš piekła. Lucyfer jest także bohaterem dramatu Byrona Kain - przyp. tłum.]

       Luel - w XV-wiecznej tradycji żydowskiej, anioł przywoływany za pomocš magicznej różdżki (zob. Trachtenberg, Jewish Magic and Su perstition, s. 225).

       Luma'il - w mitologii arabskiej, anioł stróż przywoływany podczas egzorcyzmów (zob. Hughes, (hasło] "Angels" w: A Dictionary of Islam).