Księgi magiczne

Księgi magiczne

Magiczna moc słowa towarzyszy nam w codziennym życiu. Podczas ślubu wypowiadamy sakramentalne tak i zmieniamy swój stan cywilny, podpisujemy się pod umową i zaczynamy nową pracę, a pieniądze spływają co miesiąc na nasze konto. Nie zauważamy, jak ważne jest to, co i jak wypowiadamy i jak pewne formuły sprawiają, że coś może się spełnić. Wiedzieli o tym nasi przodkowie. W przeszłości każdy szanujący się mag i adept wiedzy tajemnej miał tajemną księgę, zwaną też grimuarem (z francuskiego grimoire), w której spisane były zaklęcia i czary, które wykorzystywał w swojej praktyce. Niektóre z tych ksiąg stały się tak znane, że do dziś się je drukuje, a wielu ludzi czyta z wypiekami na twarzy magiczne sekrety i wskazówki wielkich magów.

Oprócz spisu zaklęć i rytuałów magicznych w grimuarach zapisane były wskazówki astrologiczne, spisy demonów i aniołów, wskazówki, jak robić talizmany i amulety. W magicznych księgach można też było przeczytać, jak przywoływać różne byty - od duchów, przez demony po anioły, a także wyjaśnione były tajemnicze nazwy i skróty, których używali na co dzień astrologowie, alchemicy, kabaliści i magowie.

Najbardziej znane księgi magiczne pochodzą z okresu od średniowiecza do XVIII wieku, wiele z nich była świadomie postarzana czy to poprzez datowanie czy przypisywanie autorstwa starożytnym postaciom, aby uwiarygodnić zawarte w nich treści. Prawie każda księga magiczna odwołuje się do jakichś innych sekretnych tekstów czy ksiąg, które autor kiedyś widział, czytał lub uczył się ich mądrości od innych magów.

Najsłynniejsze są średniowieczne grimuary, których jest tak wiele, że trudno je wymienić w jednym artykule. Przyjrzyjmy się tym najważniejszym.

Klucz Salomona

Klucz Salomona, zwany też Większym Kluczem Salomona, powstał najprawdopodobniej w okresie wczesnego Średniowiecza: 1000-1453 r., czyli podczas wypraw krzyżowych. Wtedy w Europy przedostały się wpływy żydowskiej kabały i arabskich alchemików. W księdze są głównie szczegółowe opisy różnych rytuałów magicznych. Salomon król Izraela był uważany przez stulecia za maga, który posiadał władzę nad demonami, której używał do leczenia ludzi i odprawiania skutecznych egzorcyzmów. Salomon nie jest prawdziwym autorem księgi, ale jego imię na pewno uwiarygodniało w średniowieczu zapisane w niej zaklęcia i magiczne wskazówki.

Klucz Salomona zawiera wskazówki jak obchodzić się z demonami, jak je przywoływać, chronić się przed nimi lub zmusić, aby były posłuszne. W księdze zawarte są też wskazówki, jakie dobrać składniki aby przyrządzić talizmany, a także opis stroju maga. Możemy w niej przeczytać, jak sporządzić magiczny atrament z krwi nietoperza zmieszanej ze specjalnymi składnikami, aby pisać nim magiczne symbole podczas rytuałów. Najbardziej kontrowersyjna część Klucza zawiera opisy, jak uprawiać nekromancję, jak stać się niewidzialnym, jak znaleźć zagoniony skarb czy sprowadzić nieszczęście na wroga.

Picatrix

Równie słynna księga to Picatrix, średniowieczny grimuar napisany na przełomie XII i XIII w. przez pisarza pochodzenia arabskiego al-Majritiego, ale autorstwo, jak w przypadku innych ksiąg, nie jest pewne. Picatrix został przetłumaczony na język łaciński w 1256 r. przez Alfonsa X Mądrego. Dzieło to wywarło wielki wpływ na zachodnioeuropejskich okultystów, a szczególnie na renesansową magię. Marsilio Ficino, Heinrich Cornelius Agrippa, a nawet Pico della Mirandola mieli kopię tego dzieła w swojej bibliotece. Picatrix to przede wszystkim dzieło o magii astrologicznej. Zawiera opisy działania planet i znaków zodiaku na przyrodę i człowieka, porady, jak i kiedy zrobić działające dobrze talizmany. Można w niej też wyczytać, jak przywoływać duchy planetarne (czyli przyporządkowane poszczególnym planetom) i obchodzić się z nimi, jak działać na innych na odległość, jak pokonać wiele chorób, jak używać w magii specjalnie przygotowanych wizerunków planet, a także wiele innych zaawansowanych praktyk magicznych.

Goecja czyli księga Lemegetonu

Inną księgą, którą przypisywano królowi Salomonowi, była kabalistyczna księga Goecja, zwana też Małym Kluczem Salomona lub księgą Lemegetonu. Zachowały się do naszych czasów cztery jej wersje. Powstała najprawdopodobniej na przełomie XVI i XVII wieku. Główną treścią Goecji jest obszerny opis 72 demonów, które Salomon, jak głosi legenda, zamknął za pomocą magicznych zaklęć w mosiężnym naczyniu. Musiały one służyć i pomagać każdemu, kto znał odpowiednie zaklęcia i sposób ich wypowiadania. Ta księga również wywarła wielki wpływ na magów i okultystów na przestrzeni kilku wieków. Wielu z nich próbowało przywoływać różne duchy i byty astralne za pomocą formuł z tej księgi.

Księga Świętej Magii Maga Abramelina

Kolejna słynna księga opowiada historię egipskiego maga, Abramelina, który uczy magii niemieckiego Żyda, Abrahama. Księga Świętej Magii Maga Abramelina powstała prawdopodobnie w połowie XV wieku. Przedstawia cały kabalistyczny system magiczny i skomplikowaną drogę, która prowadzi do poznania go i wcielenia w czyn. Jest to pierwszy tego typu grimuar, który przedstawia szczegółowe wskazówki, jak stać się magiem. Księga zawiera też przełomowe dla europejskiego okultyzmu pojęcie egzekwowania swojej Woli na inne istoty, zarówno ludzi, jak i demony czy duchy, dzięki czemu mag może stać się nie tylko panem samego siebie, ale i świata. Korzystali z niej m.in. Aleister Crowley i Mathers, członkowie słynnego Hermetycznego Zakonu Złotego Brzasku, którzy wiele założeń i wskazówek dotyczących praktyki adepta magii wykorzystali przy tworzeniu swoich własnych systemów i zakonów magicznych.

Księga Prawa, czyli Równonoc Bogów

Jeden z najbardziej znanych okultystów Aleister Crowley przyczynił się do powstania kolejnej magicznej księgi, którą niektórzy uważają za świętą. Crowley spisał ją w ciągu zaledwie trzech dni w październiku 1904 roku, kiedy przebywał w Kairze. Twierdził, że był to przekaz od boga Horusa, który dostał od Aiwassa, wysłannika bogów. Księga głosiła kres religii i nadejście ery Horusa, w której jedynym obowiązującym prawem miało być realizowanie przez człowieka swojej prawdziwej Woli. Z Księgi Prawa pochodzi najsłynniejsze zalecenie dla wszystkich uczniów i naśladowców Crowleya: "Czyń swoją wolę, niechaj będzie całym Prawem." Dzieło zawiera wiele magicznych zastosowań liczb i liter wziętych z kabały i innych tradycji okultystycznych. Crowley studiował księgę do końca życia i twierdził, że nie zdołał zgłębić wszystkich tajemnic, jakie są w niej ukryte. Jego uczniowie kontynuowali tą pracę. Crowley napisał oprócz tego wiele różnych magicznych ksiąg, w tym bardzo popularną i wydaną w Polsce "Magiję w teorii i praktyce", w której naucza, jak zostać magiem.

Jak korzystać z ksiąg magicznych

Jeśli wejdziesz w posiadanie magicznej księgi, nie czytaj bezkrytycznie wszystkiego, co jest tam napisane. Niektóre opisywane w księgach wymyślne i krwawe rytuały miały odstraszać tych, którzy z pustej ciekawości chcieli zostać magami. Wiele ciekawych informacji możesz tam wyczytać na temat magicznych właściwości rośli, zwierząt, kamieni czy planet. Nie próbuj jednak testować wszystkich zaklęć i rytuałów. Wybierz te, które wykorzystują magię naturalną, związaną z przyrodą i czterema żywiołami. Nigdy nie wykonuj rytuałów przywołujących demony, duchy czy nie próbuj odprawiać czarów, które mają komuś zaszkodzić. Pamiętaj, że każde nasze działanie, szczególnie magiczne, wraca do nas ze zdwojoną siłą.

Księga cieni - twoja własna księga magiczna

Możesz samodzielnie stworzyć swoją własną księgę magiczną, tak zwaną Księgę Cieni (inaczej Grimuar Cieni). Jest to szczególnie popularne w ruchu wicca. Każdy adept magii zakłada swoją księgę - może być to być specjalna ozdobna księga, albo po prostu ładny zeszyt czy plik w komputerze, ale powinna stanowić całość. Warto pamiętać, że Księgę Cieni często zabieramy ze sobą w plener, kiedy odprawiamy rytuały np. podczas pełni Księżyca czy w czasie przesilenia letniego. Zapisuje się w niej wszystkie czary i zaklęcia, jakie się poznało i praktykowało, magiczne przemyślenia, informacje dotyczące zrobionych amuletów, legendy, mity, opisy niezwykłych postaci, relacje z poszczególnych sabatów, spotkań magicznych i przygód, które na swojej magicznej ścieżce spotyka każdy, kto zajmie się magią. Można umieszczać tam również swoje sny, wizje, przeczucia, wiersze czy przepisane fragmenty ulubionych książek. Niektórzy zapisują w niej też wszystko, czego się nauczyli o runach, astrologii, tarocie itp. Księgi cieni zazwyczaj nikt nie publikuje, służy ona tylko temu, kto ją spisuje. Niektórzy uważają, że osobistej Księgi Cieni nikt oprócz jej autora nie powinien czytać, ani nawet z daleka oglądać. Można jednak spotkać przypadki przekazywania ksiąg z nauczyciela na ucznia, w rodzinie - z pokolenia na pokolenie lub w obrębie tej samej grupy magicznej.