Magia prehistoryczna

Magia prehistoryczna

ROZDZIAŁ I

Wstęp

Istnieje wiele klasyfikacji magii jako takiej. Zasadniczy podział mówi o magii białej (dobroczynnej) i magii czarnej (niszczycielskiej). Magia biała jest praktykowana zazwyczaj dla osiągnięcia dobrego celu, czasami niesie pomoc ludziom i światu w ogóle. Dużo bardziej groźna w skutkach, wręcz naganna moralnie, jest magia czarna. Jak sama nazwa wskazuje nawiązuje do ciemnej strony ludzkiego charakteru i “księcia ciemności”. Jest ona wykorzystywana do egoistycznych czy wręcz niegodziwych celów. Oprócz tego podziału wszelką magię białą i czarną dzieli się na “wysoką” i “niską”. Magia niska nie wymaga żadnego wykształcenia czy szczególnej inteligencji. Dotyczy zazwyczaj przekazu ustnego, eksperymentów mających charakter “zamawiań”, rzucania uroków itp. Magia “wysoka” wymaga długiego przygotowania i nauki. Nie każdy może zostać magiem, trzeba mieć specjalne zadatki czy predyspozycje. Zdolności magiczne u ludzi są najczęściej wynikiem: dziedziczenia, eksperymentów okultystycznych oraz przekazywania zdolności okultystycznych z jednej osoby na drugą.

ROZDZIAŁ II

Magia prehistoryczna - początki Prehistoria to początkowy okres dziejów ludzkości do mniej więcej 3300 p.n.e., to znaczy do momentu, w którym przypuszczalnie wynaleziono pismo. Podstawową trudność w badaniu religii prehistorycznych stanowi brak źródeł pisanych. Badacze stają wobec milczących zabytków przeszłości: kości, głazów ułożonych w szczególny sposób, grubo ciosanych figur kamiennych, malowideł naskalnych, narzędzi i innych pozostałości, których funkcję i zastosowanie nie jest łatwo rozszyfrować. Dla przykładu: siekierka może służyć do ścinania grubszych gałęzi, ale może służyć także do rytualnego zabicia zwierzęcia ofiarnego, lub nawet człowieka; znalezione ludzkie szczątki mogły należeć do kogoś, kto zmarł w czasie batalii, ale mogły należeć też do ofiary jakiegoś krwawego rytuału; naczynia mogą pełnić niezliczone funkcje tak w życiu codziennym, jak i w czasie magicznych obrządków lub religijnych świąt. Interpretacja tych obiektów możliwa jest na drodze analogii. Znaleziska zostają umieszczone w kontekście, który mógłby rzucić światło na ich pierwotne znacznie. Wyciągane wnioski mają jednak charakter hipotetyczny i ulegają zmianie w miarę rozwoju naszej wiedzy o najdawniejszej przeszłości. Badania archeologó i innych naukowcoów dowodzą, że początków magii możemy doszukiwać się już w epoce prehistorycznej. Jak powstała różdżka? Może wyglądało to tak: Jaskiniowiec po straszliwej burzy szukał schronienia. Idąc znalazł odłamaną gałąź, która została lekko przypalona od walnięcia pioruna w drzewo. Gałąź upaprał błotem. Zaczął go oglądać z prawej i z lewej i - jak to się spodziewać po osobniku mało rozumnym - dźgnął się (najprawdopodobniej) w oko. Zdenerwowany zaczął wymachiwać "patykiem" i "jakimś dziwnym sposobem" na końcu różdżki zaiskrzył ogień. I tak została wynaleziona nie tylko różdżka, ale także ogień i pierwsze zaklęcie, ale oczywiście jaskiniowiec nie zrozumiał, co właśnie zrobił. Po wielu latach to zaklęcie nabrało normalniejszego kształtu. Historia oczywiście nie może być w stu procentach potwierdzona. W czasach najdawniejszych mają swój początek wszelakie wierzenia religijne. Pozostałości po dawnych ludziach wskazują na stosowanie rytuałów. Wtedy magia wyglądała troszkę inaczej, była integralną częścią życia człowieka. Była powszechnie akceptowana i zdawano sobie sprawę z jej istnienia. Nie trzeba było tego zjawiska ukrywać, tak jak to dzieje się od średniowiecza do teraz. Działo się tak najprawdopodobniej dlatego, że ludzie nie zdawali sobie z potęgi magii i ci, którzy się nią nie posługiwali nie mieli powodu, by się jej bać.

ROZDZIAŁ III

Starożytność Nie można jednoznacznie wskazać miejsca narodzin magii. Być może ludzie odkrywali ją jednocześnie w różnych zakątkach globu? W tym rozdziale zajmiemy się niektórymi ludami starożytnymi, które zasługują na szczególną uwagę.

STAROŻYTNY EGIPT Dolina Nilu w 3000 roku p.n.e. była tarliskiem magii. Żadna starożytna cywilizacja nie była tak przepełniona zainteresowaniem zmarłymi i życiem pozagrobowym. Najbardziej wiarygodne źródła podają, że początków magii nalezy poszukiwać w Egipcie, pierwsze zaklęcie, pierwsi magowie... Wszystko to wywodzi się ze starożytnego Egiptu. Z hieroglifów, których Egipcjanie używali jako pisma wynika, że egipska magia i religia były blisko ze sobą związane. Bogowie egipscy, w przeciwieństwie do tych z innych kultur, powierzyli ludzkości wiedzę magiczną. (Dla porównania: wg greckiej mitologii tytan Prometeusz – jego imię oznacza „przewidujący” – musiał oszukać bogów, aby zdobyć dla ludzi ogień, symbol życia i wiedzy!). Wg egipskich wierzeń magia została stworzona w postaci boga Heka tuż po stworzeniu świata. Imię Heka stało się słowem oznaczającym „magię”. Słowo to zostało przejęte przez Greków, którzy nadali mu grecką pisownię i wymowę. Tak powstało słowo mageia, od którego wywodzi się słowo używane obecnie w większości języków europejskich. Thot, najwyższy władcadomu życia i pierwszy wtajemniczony był bogiem lecznictwa – które w starożytnych kulturach było zawsze powiązane z czarodziejstwem – a także astronomii i matematyki. Przedstawiano go często z piórem i twierdzono, że jest autorem tajemniczych ksiąg odsłaniających sekrety alchemii i wiedzy o wszechświecie. Podobno jedna z tych ksiąg została zapieczętowana w złotej szkatule i umieszczona ukrytej świątyni. Ponadto Thot był również opiekunem Boskiego Pisma, jak nazywano hieroglify. Egipcjanie głęboko wierzyli w skuteczność czarów i zaklęć. Czasami wymawiano magiczne formuły nad woskową albo glinianą figurką osoby lub rzeczy, którą chciano zaczarować. Zaklęcia te były zazwyczaj używane do leczenia, ale znane są też mniej godne naśladowania sposoby ich wykorzystywania. Pewien czarodziej, Weba-aner, miał podobno przemienić w sądzie figurkę krokodyla w żywe zwierzę. Groźna bestia zabiła obrońcę królowej-cudzołożnicy, po czym została z powrotem zamieniona w figurkę. Inny kapłan-czarownik „władał wszystkimi królami za pomocą swych magicznych mocy”. Topił makiety swoich statków, powodując w ten sposób zatopienie prawdziwych flot. Egipska magia była jednak bardziej związana z osobistą świętością niż doczesnymi bogactwami. Wg tekstu źródłowego, „ten, kto jest kapłanem żywych... spełnia swoje zadania, nie oczekując w zamian nagrody. Taki nauczyciel żyje prawdziwie pobożnym życiem.” Z Egiptu wywodzi się także skarabeusz, żuk, którego zarówno uczniowie Akademii Magii jak i ich Absolwenci znają bardzo dobrze (gdyż są używane przy produkcji eliksirów). Skarabeusze (w Polsce nazywane poświętnikami) zbierają i toczą kule nawozu, w których składają jaja. W starożytnym Egipcie to toczenie kul uznawane było za symbol ruchu Słońca, które toczy po niebie bóg-skarabeusz Chepri. Później skarabeusze stały się również symbolem nieśmiertelności. Rzeźbione w kształcie skarabeuszy amulety kładziono na sercu mumii, aby przygotować je do drogi w zaświaty. Do dziś skarabeusze są popularnym motywem w jubilerstwie. Wiedza magiczna z upływem czasu zostałą zamknięta za wrotami świątyni. To kapłani znali magię snu, hipnozę, jasnowidzenie, halucynacje, tworzyli amulety. Dlatego było to grupa bardzo szanowano w społeczeństwie egipskim i stojąca prawie na równi z faraonem. W niektórych sprawach król nawet nie mógł decydować bez pomocy kapłana [głównie boga Amona]. Zaklęcie wywołujące śmierć: Na czerwonych naczyniach lub figurkach z wosku przedstawiających jeńców wypisywano wśród innych formuł magicznych życzenie "Niech umrze (imię)". Naczynie rozbijano, a figurki nakłuwano szpilami i wsadzano do trumien. Los wrogabył przesądzony". Egipcjanie znali również zaklęcia zapalające ścianę, podpalające ogień, a także rozwinęli astronomię. To właśnie Egipcjanie odkryli wiele magicznych stworzeń. Niestety, nie wszystkie ocalałydo dziś. Na przykład skarabeusz, któy przez mugoli był często utożsamiany z pospolitym żukiem gnojakiem.

POJĘCIA: AISSUASI - czarodzieje egipscy

MEZOPOTAMIA Równolegle do magii egipskiej rozwinęła się także ta z równiny między Tygrysem i Eufratem. W Mezopotamii rozegrała się jedna z wielu bitew dobra ze złem, Ea z Apsu. Ea potężnym zaklęciem ostatecznie unicestwił swojego nieprzyjaciela. To właśnie tam potężny Marduk zniszczył i storzył swoją szatę na nowo zaklęciami, gdyż chciał udowodnić swoją wartość. W Mezopotamii często występowały opętania. Dlatego bardzo rozwiniętą gałęzią magii były zaklęcia egzorcystyczne. Opętanie objawiało się często cielesną chorobą, którą wyleczyc potrafił jedynie szanowany mag-egzorcysta. Co do wróżb... "Gdy aureola otacza księżyc, a Mars znajduje się wewnątrz niej,dojdzie do pomoru bydła - [miasto] Abbaru straci na znaczeniu" - mówi wróżba z babilońskiej tabliczki. Jak więc widać wróżbiarstwo związane było głównie z astrologią. Inną popularną metodą przewidywania przyszłości było odczytywanie przyszłości z organów wewnętrznych. Hepatoskopia to określenie używane dla określenia wróżenia z wyglądu watroby. Dlaczego z wątroby a nie np. z serca? Ponieważ jest to organ wytrzymalszy i bardziej intrygujący niż inne. Oczywiście nie trzeba było wycinać sobie wątroby . Wróżyło się zorganu ofiarnego zwierzęcia, zwykle owcy. Hepatoskopia wymagała lat nauki. Specjalistyczne tekstyzostały zapisane pismem klinowym.

BARU - mezopotamski kapłan - wróżbita. Zajmował się astrologią, medycyną, wróżeniem z wnętrzności zwierząt ofiarnych, szczególnie z wątroby, która, podzielona na poszczególne części, przedstawiała swoistą mapę życia PERSOWIE Uważa się, że wysoka magia narodziła się w Persji, a pierwszymi magami byli kapłani Zaratustry, choć nie ma tu pewnych danych. Bywało, że tych kapłanów, mędrców wiązano z przedstawionymi przez św. Mateusza magami, którzy, kierując się jakąś tajemniczą gwiazdą, mieli przybyć ze Wschodu do małego Jezusa. Dziś w dalszym ciągu toczy się debata, kim mogli być ci magowie. Według współczesnej wiedzy o Ewangelii jest to midrasz, czyli pewna opowieść, obrazowo ilustrująca to, co św. Łukasz wyraził w sposób bardziej abstrakcyjny słowami Symeona: Moje oczy ujrzały (...) światło na oświecenie pogan (Łk 2, 30-32). Magowie ci reprezentują więc rozmaitych mędrców, którzy przybyli złożyć pokłon Chrystusowi. Natomiast mag w starożytnej Persji zajmował się równocześnie magią i astrologią. Kapłani ci zajmowali się objaśnianiem słów i prorokowaniem, zaś w czasie ceremonii ofiarniczych śpiewali pieśni o narodzinach bogów. Wiedza oraz umiejętności kleru perskiego określane były mianem 'magii' (mageia) Z Persją kojarzy się na pewno Zoroaster, in. Zaratustra, który jako jeden zpierwszy odkrył historię Rónowagi. Tej historii jednak nie będziemy tu przytaczać, gdyż nie może ona zostać spisana w całości. Jest znana tylko bardzo nielicznym magom.

ABORYGENI Ich magia opierała się na wierze w istnienie jednorodnej, potężnej siły wypełniającej cały wszechświat. Energię tą zwali 'mana'. Tworzyli różne magiczne przedmioty, które gromadziły tą energię. W tej kulturze istniało tabu, któego przestrzeganie zabezpieczało przed utratą many. Pojęcie tabu zostało przejęte przez mugoli i często dziś jest błędnie stosowane. Do najważniejszych tabu u aborygenów należały zakazy: kazirodztwa, zabójstwa, zjadania nieczystych potraw, dotykania nieczystych ludzi i przedmiotów.

HETYCI Celem obrzędów magicznych u Hetytów było poznawanie rzeczywistości i pozyskanie możliwości jej modyfikowania. Magię stosowano np. w przypadku ciężkiej choroby. Ważną rolę w tego rodzaju magii odgrywała tzw. starucha, czyli doświadczona kobieta. Ważną rolę odgrywały słowa. Hetyci znali zarówno magię białą, jak i czarną, szkodliwą. Znaczną część tekstów magicznych stanowią notatki wróżbiarzy.

TYBET Całkowiecie odmienny rodzaj magii. W tej książce nie zostanie poruszony. Tu rozwinął się animizm. Duchy występują na całym świecie, ale tu podzielono je na 3 kategorie: duchy przodków, duchy miajsca i duchy przyrody. Duchy były ściśle związane z magią birmańską.

AZTEKOWIE Ten lud z Meksyku wróżył z wnętrzności pelikana [hepatoskopia].

KODI Było to plemię z Mniejszych Wysp Dunda w Indonezji, które rónież wróżyło z wnętrzności kurczaka.

ITALIA Ludy italskie poddawały się częstym praktykom oczyszczającym. Stworzyli również wiele zaklęć i amuletów. Wróżyli również z lotu ptaków.

GRECJA Autorzy wielu zaklęć i przedmiotów magicznych, często przechodzących w posiadanie mugoli. Nie szczędzili również różnego rodzaju klątw. Popularna w starożytnej Grecji była hepatoskopia. Platon "nadał osobowość" żywiołom, tzn. odkrył ich potencjał i związki. Zajmował się również astrologią, jako odzwierciedleniem życia ziemskiego. Tu odkryto pierwsze właściwości planet i tworzono horoskopy. "Tetrabiblos" ("cztery księgi") Klaudiusza Ptolemeusza z Aleksandrii było "biblią" astrologii. Ptolemeusz żył ok.85-115 n.e. Grecy humorom ciała przydzielili metale, zioła, części ciała, pojedyncze narządy, rodzaje wydzielin, a potem przypisywali planetom. W Grecji najprawdopodobniej także powstała różdżka. Istaniał róniezrytuał "przyszpilania" wroga. [patrz EGIPT] Starożytni Grecy słynęli również z licznych wyroczni. Jedna z najsłynniejszych znajdowała się w Delfach. Do Grecji magię orientalną przyniósł Ostanes towarzyszący perskiemu królowi Kserksesowi w wyprawie wojennej przeciw Grekom w 480 r.p.n.e. Patronką praktyk magicznych w Grecji była tajemnicza Hekate - bogini zmarłych i upiorów, mistrzyni czarów, opiekunka czarownic. Wierzono że nocą odbywa ona powietrzne jazdy razem z orszakiem demonów, poprzedzona gromadą czarnych psów. Jest wysoka, ma wężowate włosy ma pochodnie w lewej ręce a miecz w prawej. W II w.p.n.e. został opisany pierwszy zabieg magii miłosnej. W Grecji istniało wiele rodzajów czarodziejów np. goeci (goetes), nazwani tak od wycia i dzikich krzyków, jakimi wymawiali swoje zaklęcia. Czarodzieje ci nie byli zbyt lubiani wierzono że to oni rzucali wszystke złe uroki. Czarodzieje ci też za piniądze dostarczali trucizny i talizmany. Starożytni Gracy znali też astrologię. Był to rodzaj magii, którą mieli wynaleźć Chaldejczycy. Nazwa "Chaldejczyk" oznaczała w grecji astrologa, a więc maga odczytującego z gwiazd przyszłe losy ludzi i narodów. Najbardziej znanym astrologiem był Berosus to on założył szkołe astrologi i wróżbiarstwa na wyspie Kos. Ateńczycy bardzo go cenili.

ETRUSKOWIE Do żadnego przedsięzięcia publicznego czy prywatnego nie przystępowano bez zasięgnięcia porady u wróżbiarza. Orzekał on o przychylności bogów. wróżono z wnętrzności zwierząt, piorunów i lotu ptaków. Wiedza z poszczególnych dziedzin wróżbiarstwa była zawartokolejno w księgach: libri haruspicini, libri fulgurales i libri rituales. Haruspikowie, czyli wróżbiarze cieszyli się poważaniem w całym Rzymie (bo Etruskowie to przodkowie Rzymian ). Etruskowie przyswoili hepatoskopię [patrz MEZOPOTAMIA] od Babilończyków, lecz dopiero tutaj powstawały pierwszeszkoły świątynne uczące tego sposobu wróżenia. We włoskim muzeum mugolskim (Piacenza) możemy oglądać naturalnej wielkości model wątroby wykonany z brązu znaleziony w etruskiej szkole.

RZYM Rzymianie specjalizowali się w magii praktycznej. Pliniusz opisał wiele leczniczych eliksirów. Wszystkie zasady tworzenia eliksirów, składników, sposobu przygotowania bardzo przypominają czasy dzisiejsze. Mimo tego wszystkiego, Pliniusz zaprzeczał istnieniu magii. Galen był lekarzem, który również skomponował wiele nowych eliksirów. Magia niszczycielska zgodnie z tzw. "prawem dwunastu tablic" - była karana śmiercią już od V w.p.n.e. W 139 r.p.n.e. pretor Cornelius Scipio Hispalus skazał na wygnanie wszystkich astrologów. Niewiele to pomogło. W I w.p.n.e. ludzi ogarnął szał więc astrolodzy, madzy i jasnowidzowie stali się popularni gdyż ludzie wierzyli że po poznaniu przyszłości będą mogli zapobiec nieszczęściom. W Rzymie też pojawiły się pierwsze czarownice np. sybille (jak sądzono oglądał tajemnice losów przyszłych ludzi i świata). Były też inne czarownice np. szpetna Erichto zawsze kojarzyło się ze śmiercią i zniszczeniem. W Rzymie odkryto wilkołaki i strzygi (tzw. wiedźmy w postaci ptaków dawniej wierzono że porywały trupy które potem zjadały w swoich siedzibach).

AUGUR - w starożytnym Rzymie kapłan posiadający tajemnice wieszczenia ze znaków pochodzenia naturalnego: przelotu ptaków, zjawisk meteorologicznych itp.

ESKIMOSI ANGAKOKOWIE - w mitologii eskimoskiej czarownicy posiadający wiedzę tajemną, dzięki której potrafią przebłagać groźne niezbadane moce, a nawet im rozkazywać. Odbywali rytualne podróże na dno morskie i planety w celu zaskarbienia swojej społeczności łask i dobrodziejstw ducha przyrody ŻYDZI BAAL SHEM (Pan Imienia) - w tradycji żydowskiej ten, kto poznał właściwe imię Boga, posiadał wielką tajemnicę: mógł wypowiadać je jako zaklęcie i niczym sam Stwórca, ożywić martwą materię MONGOLIA BEKI - w tradycji mongolskiej astrolog i wróżbita, opiekun kultu CZOJDŻIN - w Mongolii lama - wróżbita, medium ekstatyczne, któremu podczas seansu duchy opiekuńcze przekazują wiedzę oraz informują o mających nastąpić wydarzeniach POLSKA CHARAKTERNIK - w dawnych wierzeniach polskich czarnoksiężnik posługujący się charakterami, czyli znakami magicznymi, najczęściej w celach złoczynnych MAJOWIE CHILAM - kapłan starożytnych Majów, opiekun kultu CURACA - czarownik puszczańskich plemion w Ameryce Południowej. Gromadzi tradycyjną wiedzę Indian, zajmuje się wieszczeniem, kontroluje tajemne siły przyrody, unicestwia wrogich swojemu ludowi czarowników CYGANIE CZOWALA - w wierzeniach Cyganów węgierskich szamanka - opiekunka kultu, wróżbitka i znachorka PIERWSZE SZKOŁY MAGICZNE Wielkim przełomem w dziejach czarodziejstwa było powstanie pierwszej szkoły, w której nauczano magii. Powstała ona w XXXII w.p.n.e. W starożytnej Grecji, a dokładniej w pobliżu Sparty. Nauczano tam eliksirów, zaklęć i transmutacji. Szkoła ta nosiła nazwę ?wiatowej Szkoły Sztuk Magicznych i przez wiele setek lat była jedyną taką instytucją. Dopiero w VII w.p.n.e. Powstała nowa szkoła - Cielenterre, na terenie obecnej Francji. Niestety istniała tylko przez 52 lata, bo rozpętała się wielka wojna między mugolami a czarodziejami. Zamknięto Do końca starożytno?ci panował pokój między magicznymi i niemagicznymi.

ROZDZIAŁ IV

Magia a chrześcijanie Adam i Ewa - dwa mugole, które zostały nabrane przez pierwszego w świecie animaga. Zerwali zakazane jabłko i przez to Bóg wygnał ich z raju. DIEGO DI ABLO (??) pierwszy animag na świecie. Za czasów Adama i Ewy żył w raju pod postacią węża. Pewnego razu po stanowczym zakazie Boga zbliżania się Adama i Ewy do zakazanego drzewa, Di Ablo podstępem zaczął przekonywać Ewę do zjedzenia jabłka. Di Ablo przeszedł do historii jako pierwszy animag w świecie czarodziejów, ale także jako pierwszy czarodziej, który wykiwał pierwszych w świecie mugoli. Niedługo potem spotkał kobietę swego życia Zewerę. MOJŻESZ (biblijny) - według Egipcjan najpotężniejszy mag Egiptu: czarami sprowadził na kraj plagi i wielkie nieszczęścia oraz za sprawą magii zwyciężył faraona i wyprowadził swój naród "z domu niewoli" WRÓŻKA Z Endor (biblijna) - być może przodkini czarownic późniejszego średniowiecza, doby odrodzenia i oświecenia palonych na stosie ku uciesze chrześcijańskich diabłów. Na prośbę króla Saula wywołała ducha Samuela, aby ten wyjawił mu przyszłość. Zagniewany duch spełnił prośbę swego następcy i przepowiedział mu śmierć wnet po przegranej bitwie z Filistynami

ROZDZIAŁ V

Historia Alchemii Alchemia jest w zasadzie dziedziną magii. Ma jednak bardzo wiele współnego z mugolską chemią, dlatego możemy potraktować ją oddzielnie. Była praktykowana zazwyczaj przez magów, ale zdarzyło się równiez paru mugoli, którzy zajmowali się nią. Była to forma magii bardzo popularna w świecie egejskim. Jej powstanie prawdopodobnie zawdzięczamy Grekom. Słowo "alchemia" pochodzi od greckiego 'keme' ('czarna ziemia' - nazwa Egiptu) lub 'chyma' ('bezładna masa'/'stop'). W starożytnej Grecji zrodziła się koncepcja kamienia filozoficznego, jako substancji potrzebnej do transmutacji metali w złoto za pomoca podstawowych elementów, WODY, OGNIA, ZIEMI I POWIETRZA. Z niektórych źródeł wynika, że alchemia narodzila sie w starożytnym Egipcie, prawdopodobnie w Heliopolis gdzie kapłani egipscy przeprowadzali swoje badania. Pierwszym prawdziwym alchemikiem byl Hermes Trismegistos, identyfikowany z egipskim bogiem magii i mądrości - Thotem. Stworzył on wspaniale dzieło alchemiczne "Tabula Smaragdina" ("Szmaragdowa Tablica"). Opisuje tam cele alchemii, 4 żywioly i kamień filozoficzny. Zosinos z Panolisu jest twórcą największego dzięła alchemicznego, 28 tomowej "Encyklopedii Alchemii". Niestety prawie cale dzielo zniszczono. Rhaisis, arabski alchemik, pierwszy twórca kamienia filozoficznego. Niestety wykorzystywał go tylko do tworzenia złota, przez co miał wielu wrogów, a jego kamień zaginął. Wiliam de Loris i Piotr d'Aponna byli jednymi z pierwszych alchemików w zachodniej Europie. Alfons X Madry, król Kastylijski, to pierwszy i ostatni przypadek alchemika (nie skrywanego) w europejskiej rodzinie królewskiej. Najwspanialsze dzieła alchemiczne powstały w XIV w. a ich autorzy to: Albertus Magnusm, Aquinos i Rajmundus Lullus. W tym czasie również zostal stworzony kolejny Kamień Filozoficzny. Jego twórcami byli Gorge Ripley i Thomas Charoeck. Wiekszość alchemików było prześladowanych przez kosciól katolicki, ale największe tortury przeżyl wybitny alchemik Alexander Seton. To on prawdopodobnie jako pierwszy stworzył eliksir odmładzajacy, lecz zabrał tą tajemnicę do grobu. Chciwi możnowładcy torturowali go aż zmarł, ale on nic im nie powiedział. Najsławniejszym polskim alchemikiem był Michał Sedziwój, który pracował u czeskiego króla Rudolfa II w Pradze. Rozkwit alchemii przypada na okres od XVII do XVIII wieku. Tworzyli wtedy: Jan Baptista von Hebnont, Sigmunt Richter i Heleretius. Ten ostatni prawie odkrył Kamien Filozofów. Nicolas Flamel, jeden z najsławniejszych ówczesnych alchemików odkrył Kamień. George Ripley i Thomas Cheroeck przedstawili jako pierwsi główne składniki potrzebne do jego stworzenia. Są to: Neon (nieaktywny chemicznie, Ne), Azot (N), miedź (Cu), wodór (H), proaktyn (Pa) i farans (Fr). zaskakujace jest to, że mugole nie znali jeszcze wtedy wszystkich podanych wyżej pierwiastków. Mimo to Nicolas Flamel potwierdził skład. Dodał jeszcze olów (Pb) i fluor (F). Pan Flamel poinformowal nas również o tym, że podgrzewanie niektórych składników nawet do temperatury 1083 stopni Celsjusza jest czasami męczące i niebezpieczne (w tym wypadku chodzi o miedź).

ROZDZIAŁ VI

Sylwetki

ORFEUSZ - legendarny tracki śpiewak, poeta, mąż Eurydyki, założyciel i kapłan sekty religijnej, w części opartej na misteriach dionizyjskich, głoszącej powrót do czystości ducha. Wieszcz, twórca pisma (jak chcą jego czciciele). Podobno autor rozprawy o wpływie kamieni szlachetnych na życie ludzi oraz traktatu o truciznach, a także dzieł o wiedzy tajemnej RHAISIS (Arabia) - alchemik, pierwszy twórca kamienia filozoficznego. Niestety, wykorzystywał go tylko do tworzenia złota, przez co miał wielu wrogów, a jego kamień zaginął.

ANDROS NIEZWYCIĘZONY (starożytna Grecja) - twierdzi się, że jako jedyny potrafił stworzyć patronusa wielkości olbrzyma.

BON PHO - starożytny słynny mag tybetański, założyciel sekty noszącej jego imię Bon. Religia łączyła elementy szamanizmu i animizmu: kult zmarłych, wiara w demony itp.

HERPON PODŁY (in.HERPO GŁUPIEC). Starożytny Grek. Pierwszy znany twórca bazyliszka. Wężousty. Po wielu eksperymentach odkrył, że gdy kurzego jaja podrzuconego ropusze wykluwa się olbrzymi wąż, który posiada niebezpieczne moce.

BAKIS - autor słynnych przepowiedni, grecki wieszcz z Beocji (BAKIDZI - zwolennicy i uczniowie wieszcza Bakisa)

HERMES TRISMEGISTOS - legenda głosi, że ten egipski król panował przez 3226 lat. Był największym alchemikiem wszech czasów. Podobno, gdy Aleksander Wielki wtargnął do Egiptu, znalazł Szmaragdowe Tablice trzymane przez mumię Hermesa spoczywającego w Wielkiej Piramidzie w Gizie. Tablice zawierały magiczne sekrety i wielu alchemików wieszało ich kopie na ścianach. Szmaragdowa Tablica, inaczej Tabula Smaragdina, jest prawdopodobnie najstarszym i najważniejszym zachowanym tekstem alchemicznym. Trismegistos oznacza 'po trzykroć wielki'. jednocześnie bóg i prorok, łączący w sobie cechy greckiego Hermesa i egipskiego Thotha, boga mądrości. Miał on być wynalazcą pisma i wielu umiejętności związanych z medycyną , astronomią i magią. Główne założenie hermetyzmu głosi, że wszechświat jest jednością, której części pozostają współzależne. Rządzące wzajemnymi stosunkami tych części prawa sympatii i antypatii możemy poznać tylko dzięki boskiemu objawieniu. Hermetyzm i alchemia hermetyczna, obejmująca system kosmicznych związków (korespondencji, tajemnych związków pomiędzy pozornie nie związanymi ze sobą zjawiskami zachodzącymi we wszechświecie) legła u podłoża wielu systemów magicznych. Do związków z hermetyzmem przyznawało się m.in. Bractwo Różokrzyżowe. Filozofia hermetyczna i dzieła takie, jak "Corpus Hermeticum" miały wielki wpływ na całą myśl renesansu. Alchemią hermetyczną interesował się także m.in. C.G.Jung. ("Psychologia i alchemia").

THANATOS Z SAKRENII (5342-81p.n.e.) - jeden ze znanych starożytnych Mistrzów Eliksirów. Wynalazł takie eliksiry jak Wieloskokowy, Uzdrawiający i Poprawiający Humor. Zmarł w wyniku przedawkowania nieznanej substancji. Przezmugolów ze stsarożytnej Grecji został włączony do panteonu bóstw jako bożek śmierci. Należał do bóstw doli i spraw ludzkich. Najmniej czczonymi bogami byli władcy piekieł i podziemia, od których zależał los człowieka po śmierci. Byli nimi Hades i Tanatos.

HUANG TI (ok.2697-ok.2598p.n.e.) - Żółty Cesarz. Półlegendarny założyciel cesarstwa chińskiego, filozof, wyznawca i szerzyciel taoizmu. Bohater - cywilizator, opiekun alchemii i rzemiosła oraz dawca sztuk wszelkich. Huang ti podał sposób na nieśmiertelność w dziele o medycynie; wiedział także, jak otrzymywać złoto, gdyż w chwili połknięcia tabletki zapewniającej nieśmiertelność posiadł również tajniki alchemii.

LAGASZ (III tys.pne) - władca sumeryjski, mag i kapłan, założyciel świątyń.

KALCHAS - kapłan i augur z Egei. W mitologii greckiej, syn Testora z Myken (lub Megary). Słynny wieszczek grecki, którego wróżby i przepowiednie miały wielki wpływ na przebieg działań wojny trojańskiej: przepowiedział czas trwania wojny, wyjawił przyczynę gniewu Apollina, wymyślił podstęp z drewnianym koniem. Zwyciężony w sztuce wieszczenia przez Mopsosa umarł ze zmartwienia (lub odebrał sobie życie).

MOPSUS (starożytna Grecja) - wróżbiarz, który pokonał jasnowidza Calchasa w pojedynku przepowiadania.

KIRKE (starożytna Grecja) - żyła na wyspie Aeaea. Czarodziejka, uwodzicielka, kobieta pociągająca ku sobie demonicznym czarem, femme fatale. Ekspertka w dziedzinie zamieniania zagubionych żeglarzy w wieprze.

HIRAM Z Tyru (969-936pne) - król fenicki, wielki znawca rzemiosł i sztuki alchemicznej, wykonał dla króla Salomona spiżowe kolumny i ołtarz do świątyni

SYBILLA, czyli Michalda (Vw.pne) - prorokini z królestwa Saby, ofiarowała królowi Salomonowi trzy księgi (dziewięć wcześniej spaliła, gdy król nie okazał nimi zainteresowania), w których zapisano rzeczy przeszłe i przyszłe świata do Dnia Sądu Ostatecznego

ZOROASTER/Zaratustra/Zaratusztra (ok.VII, VIw.pne) - pochodził z Persji. Reformator religijny mazdaizmu(tak błędnie nazywano zaratusztrianizm, zoroastryzm), prorok, cudotwórca, najwyższy mag, dawca nauk tajemnych.

ASSURBANIPAL (669 - 662 pne) - król Babilonii. Rozkazał wykonać spis imion bogów i demonów oraz sposoby wytwarzania amuletów i talizmanów, opisać obrzędy i rytuały magiczne (200 glinianych tabliczek z biblioteki króla znajduje się w muzeum w Londynie)

ONOMAKRITOS (VI/Vw.pne) - opisywał kamienie szlachetne, określając ich naturę oraz właściwości lecznicze i magiczne

SMERDYS - potężny mag na dworze Cyrusa Wielkiego (ok.599pne-529pne). Próbował dokonać zamachu na monarchę

PITAGORAS (570-496pne) - założyciel związku swojego imienia o bardzo surowej regule, którego członkowie musieli przechodzić skomplikowane wtajemniczenia, a także uczestniczyli w misteriach i obrzędach religijnych. Podstawą filozofii była wiara w wędrówkę dusz. Przyczyną wszechrzeczy były liczby. Wiele własnych dokonań naukowych członkowie związku przypisywali swojemu mistrzowi

OSTANES (pierwszy) - z magią zapoznał się na dworze króla Kserksesa (ok.517 do 465 pne), a następnie rozpowszechnił nauki tajemne na Peloponezie. Posługując się przedmiotami magicznymi i wypowiadając odpowiednie zaklęcia, można zakląć demony i zmusić je do usłużności, a także skomunikować się z duchami zmarłych

EMPEDOKLES z Agrygentu (483-424 pne) - wielki czarownik i cudotwórca. Posiadał moc spętywania i rozpętywania wiatrów, sprowadzania deszczu, odpędzania chorób, wskrzeszania zmarłych. Sam siebie uważał za boga i zbawcę ludzkości i nakazywał składać sobie ofiary

PLATON (427-347 pne) - twórca teorii bytu i wiecznych idei, teorii wędrówki dusz. Istnieją dwa światy: rzeczy i idei, przy czym świat rzeczywisty jest tylko obliczem świata idei. Ład jest zasadą budowy wszechświata i jego wielki budowniczy, demiurg, swe dzieło tworzenia oparł na ideach. Na czele państwa powinni stać filozofowie

DIAGORAS Z Melos - uczeń Demokryta. Zaprzeczał istnieniu bogów, twierdził, że mitologia grecka służy otumanianiu ludu. Będąc w Egipcie przeszedł próby najwyższych wtajemniczeń. W swym dytyrambie wyszydził praktyki kapłanów, ogłaszając, iż polegają one na zręczności dekoratorskiej i aktorskiej, efektach pirotechnicznych i akustycznych i nie ma w nich nic nadprzyrodzonego. Za zdradę stanu został skazany na śmierć (zdołał zbiec przed wykonaniem wyroku)

OSTANES (drugi) - mag na dworze Aleksandra Wielkiego (356 - 323 pne). Rozpowszechniał wiedzę tajemną i zajmował się uprawianiem sztuk magicznych

BEROSSOS (ok.330-250 pne) - astronom, historyk i mag babiloński, twórca astrologii horoskopowej. Założył szkołę astrologiczną na wyspie Kos SOPATER (285-246pne) - neoplatonik. Wraz z Aidesiosem z Kapadocji założyli szkołę pergamońską. Skazany na karę śmierci przez Konstantyna I za uprawianie i nauczanie magii. Specjalizował się w magicznym zawiązywaniu wiatrów

NECHEPSO i PETOSIRIS (IIw. pne) - greccy astrologowie. Król i kapłan. Stworzyli wspólnie dzieło astrologiczne uważane za najdawniejsze w starożytności

LUKRECJUSZ (97-55pne) - filozof i poeta rzymski. Utrzymywał, że w chwili śmierci dusza oddziela się od ciała i pozostaje pośród żywych

DIOSKURIDES PEDANIOS (Iw.) - Grek w służbie cesarzy rzymskich, działał w okresie panowania Nerona. W pięciotomowym dziele "De materia medica" (0 substancjach leczniczych) opisał właściwości ziół oraz minerałów

BAR JEZU albo ELYMAS - słynny mag z Cypru, prorok żydowski, rażony ślepotą za sprzeciwianie się naukom Pawła apostoła

APION Z Aleksandrii (Iw.ne) - przy pomocy sztuki czarnoksięskiej wywołał duchy, które wyjawiły mu, skąd pochodził Homer, oraz kim byli jego rodzice. Swej rewelacji nigdy światu nie zdradził

APOLONIUSZ Z Tiany (Iw.) - posiadał wielką moc czarnoksięską: latał w powietrzu, wskrzeszał zmarłych, pokonywał epidemię. Autor biografii Pitagorasa oraz księgi: 0 ofiarach i czarach

SZYMON MAG (Iw.) - jeden z twórców filozofii gnostycznej, uczeń słynnego cudotwórcy Dositheusa. Uprawiał magię za pomocą demonów, konstruował myślące automaty, latał w powietrzu, leczył chorych. Współzawodniczył w czynieniu cudów z apostołami św. Piotrem i św. Pawłem. Współcześni uważali go za wielkiego czarnoksiężnika i cudotwórcę, oddawali mu cześć boską. Wymieniany w Biblii i "Złotej Legendzie"

TIRIDADES (Iw.)- pokonany władca Armenii, rezydent na dworze Nerona. Wtajemniczał cesarza w arkana sztuki magicznej, dokonywał krwawych rytuałów z użyciem ofiar ludzkich

FLAWIUSZ JÓZEF (37-103) - dowodził, iż dusza może odłączyć się od ciała podczas snu i wówczas jest w stanie ujrzeć przyszłe wydarzenia

PLUTARCH (45-125) - kapłan delficki. W swych dziełach przekonywał o istnieniu demonów: "De pythie oraculis" (0 wyroczniach pytyjskich), "De genio Sokratis" (0 geniuszu Sokratesa), "De lside et Osiride" (0 Izydzie i Ozyrysie). Demony zamieszkują powietrze, wchodzą w kontakt z człowiekiem. Dwa potężne duchy - dobry i zły - ustawicznie zmagają się z sobą, chcąc zdobyć panowanie nad światem. Mniejsze złe i dobre duchy znajdują się w ludziach. Po śmierci człowieka te złe wcielają się w zwierzęta

LOCUSTA (ok.54) - słynna trucicielka, zajmowała się czarną magią. Pozbawiła życia Brytanika i Klaudiusza, usiłowała otruć Nerona. Została stracona w czasach imperatora Galby.

LUKIAN (120-180) - filozof, pisarz, satyryk, wyszydzał wiarę w magię i zabobony, udowadniał magom i czarnoksiężnikom, że czynią oszustwa. Autor "Philopseudes e Apiston" (Niedowiarek albo miłośnik bzdur)

LUCJUSZ APULEJUSZ z Madaury (125ne?) - kapłan kultu cesarza w Kartaginie. 0 magii i czarnoksięstwie pisał w słynnych "Metamorfozach albo Złotym Ośle", o czarach w "Apologii". Magia jest sposobem porozumiewania się z bóstwami, dzięki którym można osiągnąć rozmaite cele. Wytwarzał filtry miłosne i talizmany. Do praktyk magicznych używał zwierciadeł, kryształów oraz ziół. Autor traktatu: "0 bóstwie opiekuńczym Sokratesa". Wywarł wpływ na rozwój demonologii chrześcijańskiej (zob. św. Augustyn)

GANDALF TYLOR (150-178) bardzo młody chłopak, który odkrył dwa zaklęcia Niewybaczalne (Imperio i Avada Kedavra). Został zabity przez zbójów, którzy wtargnęli do jego mieszkania i wypróbowali nowo odkryte zaklecie Avada Kedavra na młodzieńcu.

SAKKAS AMMONIOS (ok.175-242) - neoplatonik. Utrzymywał, że w określonych warunkach dusza może oddzielić się od ciała podczas kontemplacji oraz we śnie

PLOTYN (204-269) - nawiązując do metempsychozy Platona opracował system teorii emanacji, a za Filonem Aleksandryjskim stworzył koncepcję ekstazy. Autor m.in. "Enneady", "0 ofierze i magii", "0 naszym daimonionie opiekuńczym". "Demony natomiast to istoty powietrzne oraz ogniste, które podobnie jak dusze mogą błądzić za sprawą dokonanej sztuki magicznej, gdyż w jednej swej części duszy są bezrozumne".

PORFIRIUSZ (233-304) - autor "0 życiu Plotyna". Opisał walkę na magię Plotyna z Olimpiuszem, dowodząc, że daimonion jego mistrza był pochodzenia boskiego i dlatego zwyciężył słabszego rywala

JAMBLICH (264-339) - uczeń Porfiriusza: kierował neoplatońską szkołą syryjską. Czynił badania nad teurgią poszukując odpowiedzi, dlaczego demony są posłuszne zaklinającym je magom. Autor "0 misteriach Egipcjan". Opisywał zjawisko hipnozy, nauczał teorii emanacji, analizował sny wieszcze. Uważany był za proroka i cudotwórcę. Uprawiał magię, latał w powietrzu, porozumiewał się z demonami ZOSINOS Z Panapolis (III/IVw) - twórca największego dzieła alchemicznego, 28 tomowej "Encyklopedii Alchemii", niestety prawie całe dzieło zniszczono.

FLAVIUS CLAUDIUS JULIANUS (331-363) - studiował teurgię i wiedzę magiczną w pergameńskiej szkole neoplatoników

FIRMIKUS MATERNUS JULIUS (IVw.) - autor ośmiotomowego podręcznika do astrologii oraz dzieła, w którym nawołuje do tępienia obrzędów pogańskich

MARCELLUS Z Bordeaux (IVw.) - nadworny lekarz Teodozjusza I. W swym traktacie medycznym zebrał wszystkie znane podówczas recepty magiczne, pomocne w zwalczaniu rozmaitych chorób MARDUK - słynny lekarz i mag babiloński działający w państwie Hetytów.

ŚW. HIERONIM (ok.347-420) - oprócz znanych dokonań - m.in. przekład Biblii na język łaciński - parał się alchemią i zgłębiał wiedzę tajemną, nim wstąpił na drogę służby bożej

ŚW. AUGUSTYN (354-430) - oprócz znanych dokonań, w "De civitate Dei" (0 mieście bożem) dowodzi, iż demony, istoty zamieszkujące powietrze, są istotami złymi, mogą jednak, posłuszne zaklęciom magicznym, służyć człowiekowi, a także utrzymywać z nimi kontakty cielesne (inkuby i sukkuby - zob.).W "De divinatione daemonum" (o wróżeniu za pomocą demonów) potępia magię, a zwolenników sztuk czarnoksięskich poleca karać

ŚW. PATRYK (385-17.03.461) - w 432 rozpoczął misję mającą na celu zniszczenie pogaństwa w Irlandii. Ochrzcił głównego kapłana filidów (zob.), sprzymierzył się z podległymi mu braćmi i wydał wojnę upartym druidom, których moc magiczną zwalczał przy pomocy... swojej wielkiej sztuki czarnoksięskiej. Cudotwórca, dokonywał rzeczy wielkich i niezwykłych, rozkazywał wiatrom i burzom, zmieniał biegi rzek, poruszał góry itp. Wytępił do nogi wszystkie celtyckie pogańskie demony, które potem przybrały postać chrześcijańskich diabłów

PROKLOS (412-485) - neoplatonik. Uprawiał magię. Wypędzał demony, zapobiegał rozmaitym kataklizmom, takim jak trzęsienia ziemi i plagi, sprowadzał i oddalał deszcz, rozpętywał i spętywał wiatry itp. Pisał o świętych właściwościach ziół oraz o rytuałach magicznych. Jego uczniami byli Damacjusz, Olimpiodor i Symlicjusz

DEMOKRYT (460-371) - oprócz znanych dokonań wykładał również - jak twierdzi Pliniusz Starszy (zob.) - wiedzę tajemną i sztuki magiczne oraz pisał dzieła inspirowany koncepcjami magów Apollobechesa z Koptosu i Dardana z Fenicji

MYRDDIN (Vw.) - wielki mag, prorok, wieszcz i poeta walijski. Posiadał wszechwiedzę o sztukach tajemnych. Znany jako czarodziej Merlin, wielce popularny w średniowieczu i odrodzeniu.

ELIPANDUS Z TOLEDO (717-808) - arcybiskup uznany za heretyka. Nawoływał ludzi do wzajemnego oddawania sobie czci boskiej, jako że Chrystus był synem bożym adoptowanym, tak więc i ludzie są dziećmi bożymi

ŚW. WALPURGA (VIIIw.) - angielska zakonnica, przeorysza zakonu w Heidenheim. Poświęciła życie misji szerzenia chrześcijaństwa i walce z pogaństwem i demonami. Modlitwa do św. Walpurgii skutecznie chroni przed każdym urokiem i czartowską gadziną. W nocy 30 kwietnia (jej święto) odbywa się doroczny zjazd szatanów i czarownic w celu omówienia planów złoczynienia ludzkości

DŻAFAR-AL-SOFI (ok.850) - wielki alchemik arabski, badacz przyrody. Twierdził, że wszystkie metale składają się z rtęci i siarki, a ich właściwości zależą od stosunku obu składników (pogląd powtarzany przez alchemików z epoki średniowiecza i odrodzenia). Poszukiwał aurum potabile (pitne złoto) oraz panaceum, obie substancje miały leczyć wszystkie choroby

AL DŻABIR (IX-X) - słynny alchemik, odkrył podobno kwas azotowy, solny, siarkowy i wodę królewską. Prowadził udane doświadczenia nad transmutacją metali w złoto (chodziło zapewne o posrebrzanie i pozłacanie metali). Przypisuje mu się autorstwo traktatu alchemicznego "Summa perfectionis"

KRÓLOWA MAEVE - legendarna czarownica, która nauczała młodych magów jeszcze przed założeniem Szkoły Magii i Czarodziejstwa Hogwart.

VICENNA (980-1037) - arabski lekarz, uczony, filozof, autor wielu rozpraw pisanych po arabsku i persku. Zwolennik neoplatonizmu. Jego "Kanon" - pisma lekarskie, obowiązywał na uniwersytetach do końca XVIII w. Występował przeciw niemu Paracelsus

SOLOMON ibn GABIREL (Ipoł.XIw.) - neoplatonik, poeta, działał w Hiszpanii. Stworzył golema, kobietę, która zajmowała się gospodarstwem

ZLATAN SENIOR YENIZ (995-1063) wynalazł zaklecie oszalamiające i pobudzające. Napisał księge: "Jak zachować się w czasie niebezpieczeństwa". Oparł się na własnych doświadczeniach : spodkanie z wampirami, wilkołakami, smokami, śmierciożercami i innymi groźnymi osobami czy zwierzętami. Miał żonę i dwójkę dzieci.

SYLWESTER II PAPIEŻ (999-1003) - miłośnik wszelkich nauk i wiedzy tajemnej. Filozof, astronom, wynalazca wahadła. Z racji swej rozległej wiedzy, którą nabył m.in w uniwersytetach arabskich, pomawiano go o pakt z Szatanem

FULBERT BOJAŹLIWY (1014-1097) - znany z wielkiego tchórzostwa. Zestrachu nigdy nie opuszczał swego domu. Zginął pod jego gruzami, gdy dach zawalił się od rykoszetu czaru obronnego.

PSELLOS MICHAŁ (1018-ok.1076) - bizantyjski teolog, filozof, neoplatonik. Zwrócił się ku idei jedynego Boga, co zapewniło mu miejsce w filozofii chrześcijańskiej. Pisał o naukach tajemnych, krytykował praktyki czarnej magii

CHAJJAM OMAR (1040-ok.1122) - wielki astronom perski, matematyk, filozof, poeta. Wprowadził nową rachubę czasu (dokładniejszą od kalendarza gregoriańskiego), zajmował się astrologią horoskopową, choć odnosił się sceptycznie do sztuki przepowiadania przyszłości z układu gwiazd

WILFRED ELPHICK (1112-1199) - pierwszy czarodziej, którego pobódł afrykański erumpent.

JOACHIM Z Fiore (ok.1132-1202) - teolog, mistyk. Pisał traktaty astrologiczne i alchemiczne

TEB-TENGRERI - słynny beki na dworze Czyngis-chana, ukarany śmiercią za intrygi polityczne

SCOTT MICHAEL (1170-1232) - urodzony w Szkocji, mieszkał w mieście czarowników Toledo. Przekładał na łacinę arabskie dzieła o magii i alchemii. Sam jest autorem wielu ksiąg, m.in. "Traktat o czarnych sztukach". Praktykował czarną magię i wywoływał duchy

GROSSETESTE PIOTR (ok.1175-1253) - angielski filozof i alchemik, twórca teorii światła. Początkiem wszechrzeczy, pramaterią, było światło

ALBERT (1193-1280), Albert Wielki, Albertus Magnus. "Wielki w magii naturalnej, większy w filozofii, największy w teologii." Badacz przyrody, alchemik, miał kontakty z uczonymi arabskimi, opracował dzieła Arystotelesa, był nauczycielem św. Tomasza z Akwinu. Urodzony w Szwabii, działał w Kolonii i w Paryżu. Pozostawił dwa wielkie dzieła o wiedzy magicznej: "Cudowne tajemnice Alberta Wielkiego" oraz, niepewne czy jego autorstwa, "Wielki skarbiec Alberta Małego" i traktat "De alchemia". Twierdzi w nich, że wszystkie metale w różnej proporcji zawierają rtęć i siarkę, zaś trucizny wytwarzane są chemicznie. Skonstruował mówiącą, miedzianą głowę oraz powołał do życia golema, żelazną kobietę, która poruszała się, otwierała drzwi i witała gości. Kiedy przedstawił ją swojemu uczniowi, Tomaszowi z Akwinu, późniejszy święty uznał automat za dzieło szatana i spowodował jego zniszczenie.

MIKOŁAJ Z Polski (XIII w.) - dominikanin, wykładowca medycyny w Uniwersytecie w Montpelier. Stworzył system lecznictwa opartego na astrologii - opisał wpływ gwiazd na życie i samopoczucie człowieka - i stosowaniu odpowiednich amuletów zawierających zioła i minerały, które chory winien nosić przy sobie. Zostawił wierszowany traktat o sposobach leczenia, zgodnie z głoszoną przez siebie nauką

BRIDGET WENLOCK (1202-1285) - Ekspertka numerologii. Pierwsza ustaliła magiczne właściwości Cyfry siedem.

BACON ROGER (1214-1294) - Doktor mirabilis. Wybitny filozof, teolog, psycholog, matematyk, alchemik, astrolog. Przypisuje mu się wynalezienie soczewki, teleskopu, prochu strzelniczego. Prowadził doświadczenia nad transmutacją metali, zwalczał praktykowanie magii złoczynnej i czarodziejskiej. Ukarany za praktyki magiczne, spędził czternaście lat w więzieniu. Napisał "Lustra Alchemii" i "Traktat o cudownych zjawiskach Natury". Założył w Anglii Zakon Bractwa Różokrzyża oraz koło naukowe o nazwie Kolegium Niewidzialnych (przekształcone potem w Royal Society), skupiając w nim różokrzyżowców

HONORIUSZ III (Papież 1216-1227) - zatwierdził zakony franciszkanów i dominikanów, koronował Fryderyka II na cesarza. Posiadał ogromną wiedzę, także z zakresu nauk tajemnych oraz czarnej magii, którą podobno, sam uprawiał. Przypisuje mu się autorstwo: "Wielkiej Księgi Czarnej Magii - papieża Honoriusza" nazywanej podręcznikiem czarowników

WITELON ERAZM (1220-1270) - właśc. Erazm Ciołek. Uczony, badacz przyrody, metafizyk. Znał św. Tomasza z Akwinu. Autor traktatu "0 optyce". "Perspectiva", "Philosophia naturalis" (Filozofia naturalna) i innych dzieł

ALFONS X MĄDRY (1221-1284) - król Kastylii i Leónu, to pierwszy i ostatni przypadek alchemika (nie skrywanego) w jakiejś Europejskiej rodzinie królewskiej. Alfons X zajmował się także astronomią; prowadził obserwatorium w swej stolicy, Toledo, a także stworzył Tablice Alfonsa (Tablas Alfonsies) dotyczące konstelacji gwiezdnych i ruchów gwiazd. Kazał przetłumaczyć arabski traktat o kamieniach (Lapidario, 1241)

ŚW. TOMASZ z Akwinu (ok.1225-1274) - uczeń św. Alberta Wielkiego. Oprócz znanych dokonań, studiował nauki tajemne, uznawał astrologię. Zniszczył skonstruowany przez swego nauczyciela automat uznawszy, iż było to dzieło inspirowane przez szatana

SCHWARZ BERTOLD (XIII w.) - poszukując kamienia filozoficznego, wynalazł materiał wybuchowy i proch strzelniczy

WILIAM DE LORIS i PIOTR D'APONNA - jedni z pierwszych w zachodniej Europie.

RAIMUNDUS LULLUS - autor traktatów alchemicznych.

GEORGE RIPLEY, THOMAS CHAROECK - prawdopodobni twórcy kamienia filozoficznego.

JAN BAPTISTA VON HEBNONT - autor dzieł alchemicznych.

SIGMUND RICHTER - autor dzieł alchemicznych.

HELERETIUS - autor dzieł alchemicznych. Prawie odkrył Kamień Filozofów.

IGNATIA WILDSMITH (1227-1320) - czarownica, która wynalazła proszek Fiuuu.

LULIO Raimundo (1235-1315) - Hiszpan, uczeń Villanovy, wybitny matematyk, filozof, teolog, astronom, zwano go Oświeconym. Jeden z najtęższych umysłów swoich czasów. Pisał o medycynie, alchemii i wielkiej sztuce, jak nazywał magię. Znawca kabały, zajmował się praktycznie astrologią, alchemią i magią. Utrzymywał kontakty z mahometańską sektą Braci w czystości i korzystał z wiedzy jej członków

ARNOLDO DE VILLA NOVA (1235-1310) - kataloński medyk. Leczył przy pomocy talizmanów, które sam wytwarzał, a także stosował w medycynie leki pochodzenia roślinnego i chemicznego. Praktykował alchemię, jest autorem wielu cenionych traktatów alchemicznych

JAN XXII papież (1249-334) - wysłał biskupa Cahory Garauda na stos, gdyż był on, jak mniemał, czarownikiem i dybał na jego papieskie życie za sprawą magicznych figurek woskowych

ECKHART JOHANNES (1260-1329) - niemiecki filozof i kontynuator tradycji Platona, Plotyna i Porfiriusza. Dominikanin, teolog, autor "Traktatów i kazań". Głosił religię serca, odrzucając organizację kościoła, za swoje poglądy został potępiony w bulli wydanej w r. 1329 przez papieża Jana XXII

JACQUES DE MOLAY - wielki mistrz zakonu templariuszy (1293-1314) skazany, po słynnym procesie w r. 1313 sprowokowanym przez Filipa IV Pięknego i papieża Klemensa I, wraz z pięćdziesięcioma siedmioma braćmi na śmierć w płomieniach. Według tradycji wielki mistrz umierając rzucił przekleństwo na papieża i króla, prorokując rychłe spotkanie przed sądem Bożym. Jak wiadomo, proroctwa wypełniły się

JAN VAN RUYSBROECK (1293-1381 ) - augustianin, mistyk flamandzki. Doctor extaticus, zwany także Wspaniałym. Oprócz dzieł religijnych pozostawił wspomnienia z podróży po Mongolii, w których, jako pierwszy Europejczyk, pisał o szamanizmie

CYPRIAN YOUDLE (1312-1357) - jedyny sędzia quidditcha, który zmarł podczas meczu. Nidgy nie wykryto sprawcy, choć przyjmuje się, że był na widowni.

NICOLAS FLAMEL - (ok.1330-??)Urodził się pod Paryżem. Imał się różnych zawodów - był poetą, malarzem - zanim zainteresował się astrologią. W 1357 roku, według jego zapisków, nawiedził go anioł, który pokazał mu jakąś księgę i powiedział: „Nicolasie, spójrz na te księgę. Nie zrozumiesz jej nigdy do końca, jak i nikt inny jej nie zrozumie, ale pewnego dnia ujrzysz w niej coś, czego nikt inny nie zobaczy”. Następnego dnia Flamel zobaczył ten sam wolumin na półce księgarskiej, oferowany za niską cenę, ponieważ nikt nie mógł zrozumieć dziwnego pisma, którym był zapisany. Z olbrzymim wysiłkiem, z pomocą pewnego uczonego, który znał hebrajski, razem z Flamelem odszyfrowali treść książki, która okazała się podręcznikiem transmutacji zwykłych metali w złoto. Niestety, według zawartej w niej receptury potrzebny był do tego specjalny składnik zwany Kamieniem Filozoficznym, który nie został dokładnie opisany. Flamel latami prowadził eksperymenty, aby odkryć substancję. 17 stycznia 1383 roku pisze w swoim pamiętniku, że w końcu znalazł to, czego szukał, a poznał to po silnym zapachu. Wypróbował tę metodę kilka razy. Później przeprowadził tę operację z czerwonym kamieniem i podobną ilością rtęci i 25 kwietnia tego samego roku uzyskał taką samą ilość złota. To złoto było wyraźnie lepsze od normalnego. Wraz z żoną Perenellą trzykrotnie dokonał tej przemiany. Podobno dzięki temu stał się bajecznie bogaty. Swoją fortunę przekazał na cele dobroczynne. Kilka osób przysięgało, że w 1761 roku widziało czterystuletniego czarodzieja wraz z żoną Perenellą (żyła 658 lat) w Operze Paryskiej. Podobno po dziś dzień Flamel pojawia się tu i tam.

CHAVNEEY OLDRIDGE (1342-1379) - pierwsza znana ofiara smoczego trądu.

PELACANI BŁAŻEJ z Padwy (XIVw.) - wybitny matematyk, filozof, astrolog. Reprezentował ateistyczny pogląd na świat. Współcześni nazywali go "doctor diabolicus"

VALENTIN BASIL (XIV-XV w.) - urodził się w Niemczech. Dominikanin alchemik i mag. Specjalizował się w produkcji różdżek magicznych, filtrów miłosnych, chwytał zwierzęta przy pomocy zaklęć czarnoksięskich

ROSENKREUTZ CHRYSTIAN (1378-1480) - według Johanna Andrea założyciel Bractwa Różanego Krzyża

GIFFORD OLLERTON (1390-1441) - znany pogromca olbrzymów. Zabił olbrzyma Hengista z Górnego Barnton.

ALBERTA TOOTHILL (1391-1483) - zwyciężczyni Otwartych Mistrzostw Anglii w Czarodziejskich Pojedynkach z 1430 roku. Wsławiła się pokonaniem faworyta Samsora Wiblina, za pomocą czaru wybuchania.

TARAGAJ MUHAMMAD (1394-1449) - nosił przydomek Uług - Beg. Wnuk Timura Wielkiego. Założyciel szkoły astronomicznej, twórca sekstansu. Autor dzieła "Nowe tablice gwiezdne": rozważania teoretyczne, metody praktyki astronomicznej, zasady astrologii horoskopowej

ETHELRED CZUJNY średniowiecze. Znany z bronienia się przed niczym i atakowaniu postonnych obserwatorów. Zmarł w więzieniu.

MERWYN ZŁOŚLIWY średniowiecze. Uznawany za twórcę większości złych uroków.

ULRYK NIEGODZIWY średniowiecze. Niezwykle ekscentryczny czarodziej, znany m.in. z tego, że nosił meduzę zamiast kapelusza.