Dziwne receptury

 Dziwne receptury

Niemal każdy, kto zajmuje się tzw. wiedzą tajemną na pewno zetknął

się z pewnymi dziwnymi recepturami, gdzie obok konkretnych ziół,

minerałów i metali występowały różne części zwierząt i inne rzeczy.

Oto przykład:

"weźmij po garści

 kwiatu kocanki,

 dzwonków,

 i koziej brody

i ugotuj to wszystko, poczem wypijaj po kwarcie rano i wieczór a

będziesz mocnym na męskości...".

O ile dzwonki można jeszcze kojarzyć z jakąś rośliną, to kozią brodę

raczej trudno jest utożsamić z rośliną. A takich i podobnych receptur

jest w starych księgach multum.

Z tego względu postanowiliśmy w ramach naszych prac badawczych w

Kieleckim Studium Radiestezji i Bioenergoterapii dokładniej przyjrzeć

się podobnym recepturom, które najczęściej kojarzone są z ciemnotą,

zabobonami, gusłami i magią.

Po kilku latach pracy, udało nam się przy pomocy nie tylko

"Dzieł.." Kolberga i innych starych inkunabułów, ale i naszych dawnych

kontaktów z tzw. babkami (zielarkami) w tym i z Lidią Huruk z Podlasia

zebrać pewne dane na temat "Starej Sztuki Zielarskiej".

Jak wiadomo, dawnymi czasy ludzie chorowali tak jak i dziś. Co

prawda dawne choroby teraz inaczej się zowią ale są podobnie leczone

przez doświadczonych znachorów i zielarzy.

Można tu wymienić takie choroby jak: "boloki", skułę, zepsutą

krew, reumatyzm, dziury w piersiach, febra, zimnica (czyli febra),

miłosne opętania, kołtun, duszności, kaszel, "darcie w nogach", podagrę

i wiele, wiele innych.

Choroby dzielono na choroby właściwe i choroby zadane (podłożone).

Te pierwsze leczyli medycy (dohtory) te drugie znachory, babki, zielarze

czy też wiedźmy (od "wiedzieć ma").

Właśnie ci drudzy posługują się wiedzą, którą dzisiejsi oświeceni

luminarze nauki (nie wszyscy!!!) tak wyśmiewają. Wyśmiewają się ze

specyfików znanych tylko znachorom i to znanych od zarania dziejów

wiedzy znachorskiej czy zielarskiej.

Dla jasności, o jakie specyfiki tu chodzi to wymieńmy:

Świnia wesz - wskazana na dychawicę a z miodem na kaszel,

Jaskółczy ślep - wskazana do kąpieli dla chorych na gruźlicę i chorych

dzieci, oraz na duszności i "krwawankę",

Mysie uszy - wskazane po ataku febry w celu zapobieżenia jej nawrotom

Kocie nerki - wskazane na oparzenia, do kąpieli dla dzieci oraz na

biegunki

Ośla stopa - na rany, na duszności i przeciw kaszlowi, na miłość,

Końskie kopyto - jw.

Kozia broda - wskazana w bólach głowy, w połączeniu z piołunem - na bóle

pod piersiami,

Świnia wesz - niebezpieczna dla kobiet w ciąży.

Psie włosy - na choroby kobiece, "boloki", wrzody, obrzęki u dzieci i u

dorosłych, na miłość miłosną, na wilczą kość, do kąpieli dla kobiet po

połogu,

Wole oczy, - dobre na brak apetytu, złe trawienie i na wzdęcia oraz

wskazane przy wyżynaniu się ząbków u dzieci,

Męska stałość - j.w.,

Lwi ząb-do łatwiejszego wyżynania się ząbków,

Wilczy ząb - jw.

Kokoszki - na gorączkę, w gruźlicy i na kaszel,

Gęsie pępki - jw.

Wronie sadło - na skaleczenia, na "darcie" w nogach, podagrę i

stłuczenia oraz na miłość,

Konie sadło - jw.,

Tłusty mąż - jw., i na miłość miłosną,

Koński ogon - na krwotoki, wstrzymanie moczu, a namoczony w wódce na

gościec oraz na miłość,

Żywy gnat - na bóle piersi, na złamane ręce i nogi, do kąpieli dla

dzieci, na kaszel i duszności oraz na łamanie w kościach,

Broda (męska) - na choroby gorączkowe,

Paznokietki - do gojenia ran, na ropne zapalenie węzłów chłonnych, do

kąpieli dla dzieci jak i do kąpieli na spanie,

Pazurki - j.w.

Kurzy ślep - wskazany: na choroby gardła z octem i miodem, na kaszel

razem z sokiem buraka czerwonego zaś z mlekiem na bóle w piersiach,

Języczki - wskazane na rany i wrzody,

Jaskółcze gniazdo - na ropnie, na "bolenie" u dzieci,

Dzwonki - na miłość, na dreszcze, na rany i oparzenia, na wszelkie bóle

w kościach i na osobliwe słabości kobiece,

Gałgany - na bóle żołądkowe, na słabości u kobiet,

Liczydło - na glisty u dzieci

Pantofelki - na miłość i na bóle w piersiach,

Niebieskie kapturki - j.w.,

Koci pysk - na kaszel, chrypkę, suchoty płucne,

Kurze dupki - do wzmacniających kąpieli, w wódce na biegunki i bóle

żołądka , na boleści wnętrza i na kurcze żołądka oraz na zimnicę,

Kurza noga - j.w.,

Wronie oko - j.w.,

Suche mleko - na kurzajki,

Absynt - wskazany: z walerianą w bólach w piersiach, na bóle w krzyżach,

"postrzyknięcia" i "darcie", na płodność i na bóle rodzenia,

Kołtun - na katar pęcherza, na zatrzymanie uryny,

itd. itd.,

a które w kompozycji z tymi czy innymi ziołami było aplikowane chorym.

Samo pozyskanie tego rodzaju specyfików nie jest specjalnie trudne.

Właściwie każdy może stać się posiadaczem takich leczniczych specjałów i

to bez zbytnich trudności. Trzeba po prostu tylko chcieć.

Owe specjały do celów leczniczych przyrządza się na różne sposoby w zależności od zastosowania - wewnętrznego czy też zewnętrznego.

Zazwyczaj bierze się miarkę (1 łyżka stołowa) rozdrobnionego wymienionego "medykamentu" na 1 kubek dwu kwaterkowego, zalewa się gorącą wodą (kwaterką) i pozostawia na 5 - 10 minut celem naciągnięcia, po czym to się wypija.

Innym sposobem jest gotowanie takiego "medykamentu". W tym celu zalewa się miarkę (1 łyżkę) potrzebnego "medykamentu" dwoma kwaterkami wody i gotuje się tak długo, by pozostała z tego połowa, czyli kwaterka i to się następnie spożywa.

Albo potrzebny specyfik wsypuje się do ciemnej butelki, zalewa okowitą

na wysokość 2 palców ponad zawartość, czopuje się korkiem i pozostawia

na 3 - 4 niedziele w ciemnym a chłodnym miejscu. Dawkowanie - najlepiej

na czczo po naparstku.

Poza tym istnieją jeszcze i inne sposoby przyrządzania tych

"medykamentów" jak np. smażenie na maśle (np. żywego gnata) czy

gotowanie w mleku (np. jaskółczego gniazda), etc.etc.

Kuracja tymi specyfikami wymieszanymi z ziołami trwa średnio od

około 3 do 9 miesięcy z przerwami 1 miesięcznymi po 3 i 6 miesiącach.

Nasuwa się jednak nieodparcie pytanie: Czy to, co wyżej podaliśmy

może być prawdą? Odpowiedź mamy tylko jedną.

Tak!!!. To jest prawdą, i to najprawdziwszą prawdą!!!

Możemy jeszcze od siebie dodać tylko, że niektóre owe "specjały" sami na

sobie wypróbowaliśmy i to ze skutkiem naprawdę dobrym..

Najciekawsze w tym wszystkim jest to, że specyfiki te naprawdę są dobre

i na dodatek ich korzystne oddziaływanie na organizm ludzki zostało

potwierdzone przez badania naukowe. Są, więc warte szerokiego

upowszechnienia ku ulżeniu ludziom schorowanym i potrzebującym pomocy.

Pomimo tego nadal pozostaje otwarte pytanie, czy aby na pewno

kuracje tymi specyfikami są bezpieczne i skąd wziąć ich odpowiednią

ilość (na przykład wronich oczu czy też gęsich pępków albo kołtunów)?

Odpowiedź jest prosta. Najlepiej je kupić to w sklepach zielarskich!!!!

Tak, tak. Można je nabyć w sklepach zielarskich.

Bowiem wszystkie wyżej wymienione specyfiki to ludowe nazwy konkretnych

ziół a podane przy nich dolegliwości to dolegliwości, które jeszcze 80

lat temu i wcześniej były tymi ziołami leczone.

Należy tu zauważyć jedna znamienną rzecz. Otóż zielarz czy też znachor

aplikował w konkretnym przypadku chorobowym zazwyczaj JEDNO ZIOŁO wraz z

tak zwanym wypełniaczem, czyli tym, co pozwalało pacjentowi bez odrazy

zażyć takie zioło. Niekiedy zielarz do zioła podstawowego dodawał

jeszcze dodatkowo jedno i bardzo rzadko drugie zioło a to wszystko

dosładzał miodem. Taka procedura pozwalała na wyeliminowanie negatywnych

interakcji między składnikami poszczególnych ziół. Oczywiście dawni

zielarze tego nie wiedzieli, ale dzisiaj już głośno się mówi o takich

negatywnych skutkach mieszania większej ilości ziół (czy też innych

medykamentów). Gwoli całej prawdy, były i receptariusze składające się z

kilku a nawet kilkunastu ziół. Takim compositum była też mikstura

złożona aż z ponad 80 składników zwąca się teriakiem (driakiew)....

Wracając do nazw tych specyfików. Jak wspomniano wyżej są to

ludowe nazwy ziół, które podajemy niżej:

Babka lancetowata - języczki,

Bieluń dziędzierzawa- świnia wesz, pindurynda, dędera

Bylica piołun- wermut, absynt

Ciemiężyk lekarski - broda (męska)

Dziurawiec - dzwonki , ziele świętojańskie,

Fiołek trójbarwny - jaskółczy ślep, sierotki, Wojcieszki,

Galanga lekarska - gałgany,

Glistnik jaskółcze ziele - jaskółcze gniazdo

Jarzębiec kosmaczek- mysie uszy

Koniczyna polna - kocie nerki, kotki, kocie ziele,

Konwalia - liczydło,

Kozłek lekarski - kozia broda,

Leszczyna - psie włosy,

Mniszek lekarski - męska stałość, wole oczy,

Mniszek posp.- lwi ząb, wilczy ząb, wole oczy

Nagietek pospolity - pazurki, paznokietki

Pięciornik kurze ziele - kurze dupki, kurza noga, wronie oko

Poziewnik blady (polny) - koci pysk,

Podbiał pospolity - ośla stopa, końskie kopyto,

Widłak gwoździsz - kołtun.

i inne.

Do opracowania tego wybraliśmy celowo większość ziół z ich zwierzęcymi

skojarzeniami by uzmysłowić czytelnikom, że stare receptury zawierające

składniki odzwierzęce to nic innego jak faktyczne czyste receptury

zielarskie.

W sumie więc, jeżeli w starych księgach odnajdzie się recepturę na

przykład na miłość, gdzie obok konkretnych ziół będą również udka

gołąbka lub ich krew, to nie oznacza jeszcze, że jest tak faktycznie. Po

prostu pod udkami gołąbka ukryte jest konkretne zioło, a jakie to niech

Czytelnik sam się domyśli. A krew to nic innego jak sok.

Podsumowując - receptury dawnych zielarzy to receptury naprawdę

zielarskie, które przez osoby uważające się za wielkich magów zostały

przez ich głupotę po prostu sprofanowane i stąd ten bełkot

magiczno-zielarski ociekający krwią. Trzeba też wiedzieć, że jest szereg

ziół, których nazwy pochodzą od imion jak na przykład: Ania, Józefek,

Mariolka, Wojcieszki, Karolek, Weronika, Roman, Wasylek i inne.

Jakież to musi wzbudzać zdumienie, jeżeli, w jakiejś to recepturze można

wyczytać, że należy do konkretnych ziół dodać miarkę krwi (soku!)

Mariolki czy też korzeń Karolka.

Itd. Itd......

Jest to naprawdę pasjonująca wiedza, która pozwala poznać prawdziwe

znaczenie szeregu rzekomo magicznych receptur, które w rzeczywistości

okazują się najzwyklejszymi recepturami zielarskimi.

Niestety, ale ta wiedza niegdyś a nawet i teraz jest niejako zastrzeżona

dla wtajemniczonych czyli osób chętnych poznania tej wiedzy

Trzeba tylko o tym wiedzieć a nie wyśmiewać, jak to czynią wspomniani

wyżej oświeceni luminarze nauki (oczywiście nie wszyscy).

Do opracowania wykorzystano między innymi:

"Dzieła..." (1961...) - Oskara Kolberga

"Dykcyonarz Roślinny....." (1808) ułożony przez X. Krzysztofa Kluka;

"Nasze zioła i leczenie się niemi" (1931) - Jana Biegańskiego,

"Zioła i ich stosowanie" (1984) - B.Kuźnicka, M.Dziak,

i inne związane z Etno-farmacją zielarską w tym Etno-farmacją prof.

Barbary Kuźnickiej